25 Ιούνη - 25 Ιούλη 2011, 71 νέα ποιήματα.
Ο "κύκλος" που είχε ανοίξει το καλοκαίρι του 2010 κλείνει με τούτα εδώ τα ποιήματα, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο facebook με την υπογραφή μου ή το ψευδώνυμό μου, Γ. Απτεραίος. Χτυποκάρδια, Ποθοπλαντάγματα, χαρές, λύπες, αγωνίες, ελπίδες, όλα ανακατεύτηκαν και σε τούτο το "καμίνι" της ανθρώπινης ψυχής και μάτωσαν, για ν' αποτυπώσουν τον αδιάκοπο και όχι πάντα αδακρυτί καθημερινό αγώνα μου σε όλα όσα με περιβάλλουν με ή παρά τη θέλησή μου.
Θα πετάξω στα πιο ψηλά σύγνεφα!
Θα δαμάσω τα πιο άγρια θηρία!
Φτερά και δύναμη
θα μου δώσει η αγάπη.
Εσύ,
στάσου σε μια γωνιά
και για το ερώτημα που μάλλον σε ταλανίζει 'σώκαρδα,
"Τι θα κάνω με σένα, βρε Γιώργο;",
μόνη σου,
βλέποντάς με να κατορθώνω, για την αγάπη, τ' ακατόρθωτα,
κάνε, χωρίς αλυσίδες να φοβάσαι, το αυτονόητο:
Τους φράχτες γκρέμισε και έλα,
όπως ακριβώς είσαι, μα μακριά από σειρήνες...
Γ. Απτεραίος, 25 Ιούλη 2011, 4.30 μεσημέρι,
για το αυτονόητο
Να ξύπναγα ένα πρωί
κι ο κόσμος να 'ταν άλλος...
Το γέλιο σου
σαν γάργαρο ιαματικό νερό
κάθε να γιάτρεβε πληγή μου!
Τα μάτια σου
σαν φωτεινές ηλιαχτίδες
κάθε να οδηγούσαν βήμα μου!
Τα χείλη σου
σαν ζωογόνο οξυγόνο
σε κάθε να συμπαραστέκονταν αγώνα μου!
Παρτεναίρ να γινόσουν για μένα,
εκούσια και χωρίς να σε καταβάλλει κούραση ποτέ,
ενός ατελείωτου ερωτικού χορού...
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 25 Ιούλη 2011, 8.11 πρωί,
για το αλλιώτικο πρωινό ξύπνημα
Ο λύκος,
στη μακρινή τη χώρα των κρύων ψυχών,
με βουλιμία μανιακού
κατέσφαξε σωρό τ' αθώα πρόβατα!
Το νου σας, όμως,
υπάρχουνε, κοντά μας, και αλεπούδες!
Και πώς τα κουτορνίθια να ματοκυλίζουν
στιγμή δεν έχουνε, πονηρές και άψυχες, πάψει να στοχάζονται,
καλύτερες μέρες, τάχα, υποσχόμενες για τον ορνιθώνα...
Γ. Απτεραίος, 24 Ιούλη 2011, 8 πρωί, Ηράκλειο,
για τα κουτορνίθια
Τι χαρά ένιωθε η Ελένη!
Γέμισε η αυλή μνηστήρες,
απ' όλη την Ελλάδα,
ο ένας γενναίος πολεμιστής, ο άλλος πλούσιος γαιοκτήμονας,
ο παράλλος πανούργος έμπορος, ο τέταρτος καλοζωισμένος αρχόντου γιος,
ο πέμπτος λαλίστατος ρήτορας, ο έκτος σοφός δάσκαλος,
ο έβδομος επιδέξιος ναύκληρος, ο όγδοος χεροδύναμος αθλητής...
Όλοι δηλώσαν' ερωτευμένοι με τα κάλλη της,
στο νυφικό κλινάρι μαζύ της ορέγονταν ν' ανεβούν!
Πόση αγαλλίαση πλημμύρισ' η Ελένη,
φούσκωσε σαν παγώνι, κορδώθηκε σαν γερακίνα,
κοιτώντας πόσο για χάρη της σωρεύτηκε αντρολόι !
Όλη η Σπάρτη αντηχούσε από τα γέλια της πριγκίπισσας!
Μα ο νέος,
με το λόγο το γητευτή και την καρδιά την ευάλωτη,
στη μακρινή Τρωάδα, σιωπηλός και καρτερικός, δεν ήξερε ακόμα
τι οι Μοίρες είχαν γράψει για κείνον...
Αγγελόμορφο παλάτι στα φουσκωμένα του πελάγου κύματα επάνω
ή κάστρο άπαρτο σε στέρεα γης χτισμένο μ' αγάπη και μ' αίμα;
Γ. Η.Ο., 23 Ιούλη 2011, 9.33 μ.μ., Ηράκλειο,
για το νεανικό όνειρο του ποιητή
Ένα βράδυ, καυτό, καλοκαιριάτικο,
στην έρημη και ήρεμη ακροθαλασσιά,
παρέα με τ' ουρανού τα πεφτάστερα,
φωτιά
θ' ανάψω μεγάλη, θαλερή και φλογοβόλο.
Όλα να καούν τα περασμένα πληγώματα,
αποκαϊδια και κάρβουνα να γενούν,
τίποτα αλλοτινό πόνο και δάκρυ να μη θυμίζει...
Πες ότι τώρα ξεκινάμε από την αρχή πάλι να ζούμε!
Και ευχή
θα κάμω δυνατή, ψυχοσώστρα και λαμπερή:
Να έρθει ή να ξαναφανεί,
με το πρώτο φως του ήλιου, στη ζωή μου
η αγάπη,
να την κοσμεί, να τη φωτίζει, να την ομορφαίνει...
Γ. Η.Ο., 12.53 μεσημέρι, 23 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για να πιάσει η ευχή...
"Με λέξεις και προτάσεις,
ζωγράφος της ζωής γίνουμαι
και όσα ζω στο χαρτί αποτυπώνω,
ασυμβίβαστος και αλύγιστος,
και τα εκούσια και τ' αθέλητά μου...
Και στης καθημερινότητας τον πόλεμο,
στην πρώτη γραμμή μαχητής,
αν και από χέρι συχνά μοιάζω χαμένος στην αρένα των θηρίων,
βροντοφωνάζω "παρών", παλέβω,
δακρύζω, ματώνω, αγαπώ,
περήφανος, στο τέλος, νικητής,
διδαγμένος από λάθη μου, υπηρέτης των ιδεών μου, κύριος των παθών μου,
όποια κι αν είναι η έκβαση μιας μάχης.
Σαν μυρμήγκι μικρότατο,
που δε λυγά στις δυσκολίες,
μα τον αδηφάγο λέοντα, το γιγάντιο κατατροπώνει
για το χατίρι της αγάπης, για της ζωής τις ομορφιές ,
παρά τις πρόσκαιρες νίκες του βασιλιά των ζώων,
τον καιρό που ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ Ιούλη και Γενάρη
και τους πανύψηλους φράχτες των κοντών ή βιτρινολατρών ανθρώπων..."
Σημειώσεις χειρόγραφες ποιητή,
ερμηνείας σε συγχρόνους δίκην και κληρονομιάς σε επιγόνους!
Γ. Η.Ο., 9 πρωί, 23-07-2011, Ηράκλειο,
για την κατατρόπωση των λεόντων
Σε κάποιον γάμο,
πριν από χρόνια,
σ' ορεινό χωριό της Κρήτης.
Η γιαγιάκα μου τέτοια έδινε καλόκαρδη συμβουλή τής νύφης:
"Κόρη μου,
να πάρεις
Εκείνον που σ' αγαπά να σ' έχει αληθινά γυναίκα
και όχι Όποιον σε θέλει δίπλα του σαν κτήμα!
Γιατί στα δύσκολα για σένα Εκείνος και στα εύκολα,
πάντοτε θα τρέχει αγόγγυστα και μυαλωμένα θα στέκεται,
μ' Αυτός και στον καθρέφτη του την ομορφιά σου να χωρέσεις
ίσως ζητήσει , κοντά σου για να μείνει..."
Και σκεφτική αφού την άκουσε η κόρη
τη σεβάσμιά μου πάνσοφη γιαγιάκα
μα σίγουρη πως Εκείνος την ήθελε και την αγαπούσε,
της εκκλησίας το κατώφλι διήλθε...
Γ. Απτεραίος, 22 Ιούλη 2011, 6.18 μ.μ., Ηράκλειο,
ακούγοντας ότι φίλοι μου είναι έτοιμοι να παντρευτούν ...
Αδέσποτα σκυλιά και γατιά,
ουρανοκατέβατα περιστέρια,
άνθρωποι πολυάσχολοι,
όλα, τελοσπάντων, τα θεόφτιαχτα πλάσματα
π' από χρόνια
κατοικούν, ζουν σ' αυτήν την πόλη και τριγυρίζουν στους δρόμους...
Κανείς τους
δεν έχει αφήσει πιο ανεξίτηλα σημάδια στις γωνιές της
από την ολιγόλεπτη παρουσία
και την πολύμηνη απουσία σου...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.40 πρωί, 22 Ιούλη 2011,
για τ' ανεξίτηλα σημάδια
Ο πόνος με είχε φιμώσει.
Η ελπίδα μού λεφτέρωσε το στόμα.
Η πίκρα μού είχε αλυσοδέσει τα χέρια.
Το όνειρο μού έλυσε τα δεσμά.
Η απογοήτεψη μού είχε σφιχτοδέσει την καρδιά και τα πόδια.
Η προσδοκία με απάλλαξε από τα πεδούκλια.
Προσδοκώ, ονειρέβομαι, ελπίζω, αγωνίζομαι,
ποτάμι το αίμα τ' ανακατεμένο με τον ιδρώτα,
για το καλύτερο παρόν, μα πιο πολύ για το ποθητό αύριο,
για μένα που είμαι - παρά τον αλλοπρόσαλλο καιρό- εδώ,
για σένα όταν, υπερπηδώντας τους φράχτες, φανείς,
για όλους που έφυγαν και για εκείνους που θα έρθουν...
Δες με χωρίς να φοράς παρωπίδες,
άκου με δίχως να έχεις ωτασπίδες,
ζω!!!
Γ. Η.Ο., 21 Ιούλη 2011, 9.08 μ.μ., Ηράκλειο,
για τον αιματοβαμμένο αγώνα
Δεν έχω πια χαμόγελο.
Στο είχα χαρίσει όλο...
Δεν έχω πια δάκρυ.
Μου το στράγγισαν όλο...
Έχω μόνον καρδιά!
Αν και αόρατη,
όποιος έρθει κοντά της, θα ιδεί.
Πώς με κρατά στη ζωή,
ακούραστη μαχήτρια η ίδια και θαλερό εμένα
να στιχοπλέκω, να ελπίζω και να ονειρέβομαι...
Έλα!
Γ. Απτεραίος, 11.25 π.μ., 21-07-2011, Ηράκλειο, β' γραφή,
[α' γραφή, 14-07-2011, 2.35 μ.μ.], για τα αόρατα πλην δυνατά
Φανταχτερές βιτρίνες,
εξυπηρετικές υπάλληλοι,
εξαιρετικές τιμές, πραγματικά προσιτές!
Πλήθος επίδοξων αγοραστών προσελκύουν...
Παπούτσια, ρούχα, κοσμήματα,
σε μεγάλη ποικιλία,
όλα θα τα βρεις στις εκπτώσεις...
Ακόμα και παπαγάλους σε προσφορά,
από pet shops, ανάμεσα σ' άλλα κατοικίδια,
να σφυρίζουν επιδοκιμαστικά της ομορφιάς σου
και να σου λένε, από συνήθεια, "σε θέλω!"...
Στις εκπτώσεις, ό,τι χρειάζεσαι βρίσκεις ν' αγοράζεις πάντα,
εάν βρεθείς στην πολυάνθρωπη αγορά!
Ό,τι, όμως, έχεις πραγματική ανάγκη;
Γ. Απτεραίος, 7.45 πρωί, 21 Ιούλη 2011,
στην αγορά...
Το φιλί σου ονειρεύτηκα!
Μες στην αγκαλιά σου ξημερώθηκα!
Ονειροφανταξιά ήταν, όμως, απατηλή ...
Μα πού 'ναι, άραγε, και ο Ιησούς;
Εκείνος, που, καθώς λένε και πιστέβουν,
εκ γενετής τυφλούς, άδολα, γιατρέβει
και σε νεκρούς, αφειδώς, ξαναπροσφέρει τη ζωή,
ευκαιρία, δες, ... μιαν αγάπη μ' άλλην να σμίξει...!
Γ. Απτεραίος, 20-07-2011, Ηράκλειο, 8.45 μ.μ.,
για ένα θαύμα ..
Το θαύμα της αγάπης είναι
ότι κάνει, κάθε μέρα, τον ήλιο,
αν και εξουθενωμένος από την κούραση
και με άδειες, ίσως, τσέπες,
να δύει ευτυχισμένος και δυνατός...
Σε όλους τούς τόπους!
Χειμώνα και καλοκαίρι,
φθινόπωρο και άνοιξη!
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 19 Ιούλη 2011, 6 απόγεμα,
για τη θαυματοποιό
Το μικρό κορίτσι.
Παίζει, στην ακροθαλασσιά.
Με τα κύματα, που σπάνε δροσερά και χαδόφιλα στα πόδια της.
Με τον ήλιο, που καίει το κορμί της.
Με τους συνηλικιώτες, που την κάνουν πότε να κλαίει, πότε να χαμογελά.
Ολημερίς.
Απολαμβάνει τις καλοκαιρινές της διακοπές,
μακριά από το σχολείο και τις άλλες συνήθειες του χειμώνα.
Ξέγνοιαστη...
Ευάλωτη, μολαταύτα, και στα βέλη του έρωτα.
Γνωρίζει, όμως, πώς ούτε θα πληγώσει, ούτε θα πληγωθεί;
Δεν είναι όλα παιχνίδι...
Γ. Απτεραίος, 19-07-2011, 9.22 πμ, Ηράκλειο,
για το κορίτσι της ακροθαλασσιάς
Στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,
ρίχνω το αυτοσχέδιο χάρτινο βαρκάκι.
Παιδικό παιχνίδι ωρίμου αντρός.
Κωπηλάτισσες, οι ελπίδες.
Ναύκληρος, η καρδιά.
Οι ύφαλοι και οι σκόπελοι
μόνον ας βραδύνουν τον πλου
έως τη Γη της Επαγγελίας,
εάν έτσι Μοιροπέπλεκται...
Γ. Η.Ο., 19-07-2011, Ηράκλειο, 7.33 πρωί,
για τον Μοιροπλεγμένο πλου
Ιούλης και τότε, θερμός.
Σε πόλη ξένη και για τους δύο.
Βραχύβιες διακοπές, μακριά από την καθημερινή ρουτίνα.
Σε κεντρικό ξενοδοχείο,
σε δωμάτιο με θέα στη θάλασσα.
Δόθηκαν ο ένας στον άλλο εκείνη την Κυριακή.
Με φωτιά για ώρες να καίει τα σώψυχά τους.
Και μύρισε όλη η πόλη απ' την αγάπη τους.
Γίνηκε, λοιπόν, χρονοσήμαντρό τους,
ευτυχισμένη ανάμνηση στους δύσκολους μήνες
του δεσμού και του χωρισμού αργότερα!
Ίσως και ελπίδα γυρισμού...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 18 Ιούλη 2011, 9.30 μ.μ.,
για τη φωτιά τους
Καλά έκανες,
που ήπιες διψασμένη νερό απ' το ποτήρι.
Για τον λόγο αυτό, στο είχα φέρει...
Μα και για να ξέρεις
πως (ότ)αν ξαναδιψάσεις, θα σου ξαναφέρω.
Ακούραστα,
σ' άγραφο, σώψυχο νόμο πειθαρχώντας εκούσια!
Γ. Η.Ο., 18-07-2011, 2 μμ, Ηράκλειο,
για το νερό που ξεδιψά...
Τα τζιτζίκια κελαηδούν ανέμελα.
Τα μυρμήγκια δουλεύουν ακούραστα.
Οι νέοι ερωτεύονται ανεξέλεγκτα.
Ο Θρύλος σαρώνει ανηλεώς τους τίτλους.
Οι εργαζόμενοι φωνάζουν αδιάκοπα.
Η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα.
Συγχαρητήρια στους δασκάλους μας!
Όλοι μάθαμε χωρίς κόπο και καλά
να χρησιμοποιούμε
το "α" το στερητικό...
Ας γελάσω! Ασταμάτητα ;
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 11.30 πρωί, 18-07-2011,
για τους δασκάλους και τους μαθητές
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό
από την αγάπη!
Τίποτα δεν είναι πιο καυτό
από το φιλί των εραστών!
Και ύστερα,
καταμεσής του Ιούλη,
σού λένε για υψηλότατο καύσωνα... !
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 18-07-2011, 9.15 πρωί,
για το φιλί
Γλυκύ, μελίρρυτο νανούρισμα τ' αγγελόμορφα χείλη σου,
Ερωτηίδα,
ψέλνουνε κάθε που νυχτώνει, και σιγοτραγουδούνε,
αντάμα με το δάκρυ π' απ' τα θεόφτιαχτα μάτια κυλάει:
"Ανοίξτε τις θρυλικές της Πόλης τις καστρόπορτες,
τα στοργικά μου κανάκια και τραγούδια
στα ουράνια ν' ανεβάσουν τ' αστροφώτιστα το παιδί μου,
στις πορφύρες τις μυριόπλουμες ντυμένο...
Δαμάζοντας όλα τα σαρκοβόρα θηρία και τα ψυχοτρόφα,
ν' ανταμώσει τη δυσάλωτη μα πολυπόθητη χαρά,
σαν παλικάρι στη μάχη πρώτος, κάθε κακό ν' αποδιώξει,
νάβρει της αγάπης αλώβητος το φως και της σοφίας τη λάμψη!
Περήφανη τη φαμελιά του σ' όλη τη χώρα να κάμει,
τα τείχη σπρώχνοντας τους αρχόντους κάτω για χάρη του να ρίχνουν..."
Γ. Απτεραίος, 7.15 μ.μ., 17 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για το γλυκονανούρισμα (βλέποντας αλλοτινές φωτό
της μάνας μου να με νανούριζε)
Μέταλλο που δεν σκουριάζει.
Χαρτί που δεν κιτρινίζει.
Ξύλο που δεν καταστρέφεται.
Γυαλί που δεν θραύεται.
Καράβι που δεν φοβάται άπνοια ή θαλασσοταραχή.
Φυτό που δεν τρέμει έγκαυμα ή πλημμύρα.
Κερί που δεν σβύνει στο αεράκι.
Στο πέρασμα των χρόνων.
Η καρδιά του ανθρώπου.
Οσάκις πάλλεται από αγάπη και έρωτα...
Γ. Η. Ο., 9.35 πρωί, 17 -07-2011, Ηράκλειο,
για την καρδιά.
Φιλιά μέλι.
Κορμί ζαχαροζυμωμένο.
Η απουσία σου δηλητήριο,
οι μέρες που έχω να σε δω
ως κουταλάκια του γλυκού
προσφέρουν αργό ακούσιο θάνατο ...
Πού 'σαι;
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 17-07-2011, 00.00 πμ,
για τον αργό θάνατο
Μέσα Ιούλη.
Κοιτώ το ρολόι. Είναι 6.30 απόγεμα.
Ο ήλιος πολύ ψηλά ακόμα.
Και καυτερός και φωτεινός.
Σε τρεις ώρες, όμως, θα δύσει.
Όσο κι αν χαιρόμαστε, αυτοδύναμοι και ηλιόφωτοι, τώρα,
η νύχτα, όπως πάντα, θάρθει,
σκοτεινή και γεμάτη παγίδες,
θέλοντας και μη και ανεξαιρέτως, για όλους.
Και στο σκοτάδι δεν μπορούμε ποτέ να περπατάμε,
παρά τα γύρωθε φανταχτερά και Σειρήνεια φωτοκύτταρα,
άφοβα και σίγουροι,
χωρίς κάποιο άδολο φως
να μας προφυλάγει απ' τις ενέδρες και τις κακοτοπιές,
να μας δείχνει το δρόμο,
να μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 6.30 μ.μ., 16 Ιούλη 2011, β' γραφή
(α' γραφή, 6.15 μμ, 14-07-2011, Ηράκλειο), για ό,τι φωτίζει τη νύχτα
Του λαιμού οι ευαίσθητες χορδές.
Των ματιών οι ευερέθιστες κόρες.
Της καρδιάς οι εύφλεκτοι μύες.
Των άκρων τα εύθραυστα οστά.
Του στομάχου οι εύθικτες ίνες.
Του εγκεφάλου οι ευπαθείς οριογραμμές.
Όλα τούτα συναπαρτίζουν ένα ενεργό και φίλεργο σύνολο.
Η παντογνώστρια και πανεπόπτρια, όμως, Ιατρική
γιατί
δεν μπορεί να μας εξηγήσει πειστικά
πώς όλος του κάθε ανθρώπου ο οργανισμός
δίχως (την) αγάπη
δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά μονάχα επιζεί;
Γ. Απτεραίος, 2.15 μεσημέρι, 16 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για την αγάπη στη ζωή μας
Εκείνος περπάτησε νικητής στα κύματα αφρισμένης θαλάσσης.
Το είδα στις Γραφές και όχι με τα μάτια μου.
Και αφού Τον σταύρωσαν,
θυμούνται πόσα θάματα και λόγια για κείνους αγάπης είχε κάνει,
Τον λατρέβουν, και νυν και αεί, ως Θεό.
Και εγώ
για μένα
και πολύβουες λεωφόρους και ατραπούς μ' αγκάθια έχω διαβεί,
βουνοκορφές απάτητες και θάλασσες αβαθείς σωρό έχω τιθασέψει
για σένα.
Διαβάζω τις ιστορίες και τους θρύλους των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Δε θέλω να θεοποιηθώ!
Ύβρις θα ήταν, εμού του εφήμερου, του θνητού!!!
Απλώς, αγάπα με και μού αρκεί...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 16 - 07 - 2011, 9.18 πρωί,
απλώς αγάπα με...
Όταν σε ξαναείδα μετ' από χρόνια,
χαμογέλασες γλυκαμήχανα.
Όταν χαμογέλασα και εγώ,
κατάλαβα ότι σ' αγαπώ!
Ήταν νύχτα, μα με τα δυο μας χαμόγελα
φωτίστηκε απ' άκρου σ' άκρο το σύμπαν,
τον ουράνιο δρόμο έτσι δείχνοντας
στο φτερωτό αγγελούδι πώς νάβρει ...
Γ. Η. Ο. - 15 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
12.51 μεσημέρι, για τη φωτισμένη νύχτα
Γενεές δεκατέσσερες
από την Κίρκη μέχρι σήμερα
παρήλθαν, μα η Εξουσία
μοιάζει
φτυστή στην προγιαγιά της!
Μόλις τούς ανθρώπους αγγίζει,
σε σκυλιά μεμιάς τούς μετατρέπει,
άλλους σε άβουλα κανίς,
άλλους σε πειθήνια τσοπανόσκυλα...
Γ. ΑΠΤΕΡΑΙΟΣ, 10.37 πρωί, 15-07-2011, Ηράκλειο,
για τα σκυλιά της Εξουσίας ανά τον κόσμο, διαχρονικά
Με τ' αποψινό φεγγάρι τ' ολόγεμο
ήθελα στίχους ποιητών να μοιραστώ.
Μα διεπίστωσα
πως εάν στο Ρίτσο λείπετε μόνον τις πανσέληνες βραδιές,
οι άνθρωποι σάς πεθυμούν κάθε στιγμή,
όσο κι αν ο ουρανός φωτίζεται μ' εφήμερα πυροτεχνήματα,
ω Έρωτος φιλιά ...!
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 15 Ιούλη 2011, 8 π.μ.,
"…ούτε κι απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει...
Μη μου γεμίζετε με κοκορομαχίες και δακρυγόνα
τις ημέρες της ζωής μου!
Μη μου αναστατώνετε με χρέη και πτωχεύσεις
τις νύχτες της ζωής μου!
Μη μου γεμίζετε
με τσούχτρες τις θάλασσες που κολυμπώ,
με ζιζάνια τους κήπους που φυτέβω τριαντάφυλλα!
Δε θέλω να με σώσετε,
αφήστε με ήσυχο, ήρεμο, στη ζωή μου!
Δεν έχω ανάγκη από εθνοσωτήρες,
αδελφούς και συναγωνιστές άδολους λαχταρώ καθημερινούς,
απρόβλεπτης εξέλιξης ντέρμπι της Κυριακής ποθώ,
τον έρωτα προσμένω την εξώπορτα να έρθει να μου χτυπήσει
ανά πάσα στιγμή, τα εφηβικά μου όνειρα επαληθεύοντας...
Και ανοίξτε διάπλατα αφτιά και μάτια:
Εγώ ποτέ δε θα πτωχεύσω!
Γ. Απτεραίος, 9.25 βράδυ, 14-07-2011, Ηράκλειο,
για τη ζωή μου
Στον καιρό
της έξαρσης
του αριθμού των συνοδευμένων κατοικιδίων ζώων.
Παρατηρείται
και πολλή μοναξιά στις ανθρωπωκοινωνίες.
Ακούσια ή εκούσια
και από πληγώματα,
που άλλοτε έγιναν και άλλες φορές δεν έγιναν
μαθήματα
στους πληγωμένους, μα ποτέ στους σταυρωτές...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.45 πρωί, 14 Ιούλη 2011,
για τα μαθήματα...
Κάθε χαμόγελο και δάκρυ,
όταν μου δίνεις το χέρι
και παίρνεις το δικό μου,
όταν μπαίνεις στην αγκαλιά μου
και κατάματα σε κοιτώ,
όταν με χάδια έρωτα ξενυχτάς σιμά μου
και με φιλιά σε γεμίζω,
αποχτούν αξία.
Μεγάλη, μοναδική και ξεχωριστή...
Νανούρισμα γλυκύ γίνονται και ευωδιαστή αφύπνιση,
ό,τι κι αν συμβαίνει στα χρόνια που θα παρέρχονται,
θάρρος ανίκητο και δύναμη άφοβη,
καθημερινά ...
Γ. Απτεραίος, 8.18 βράδυ, Ηράκλειο, 13 Ιούλη 2011,
για την αξία...
Ζω και αναπνέω
στην εποχή
που το χέρι
συμβουλεύεται τον εγκρατή νου
και υπακούει στην αυθόρμητή μου καρδιά.
Ακόμα!
Ευτυχώς...
Γ. Απτεραίος, 1 μεσημέρι, Ηράκλειο, 13-07-2011,
συμβουλέψου και υπάκουσε στους πολύπειρους...
Άλλο να φοράς μόνος σου καπέλο,
απ' τον καυτερό θερινό ήλιο για να προφυλαχτείς.
Άλλο να σου φορούν,
για όλες τις εποχές και τους καιρούς...
Εν αναμονή νέου καπέλου,
μια - προτείνω- είναι η ενδεδειγμένη στάσις:
Συνέχιζε να ερωτεύεσαι και ν' αγαπάς
τη ζωή και κάθε στιγμή της,
τι έρχονται και φεύγουν, ταχύτατα και ανεπιστρεπτί...
Γ. Απτεραίος, 13 Ιούλη 2011, Ηράκλειο, 7.44 πρωί,
για την κάθε στιγμή της ζωής...
Για να ιδείς με τα μάτια σου τα χρυσοποίκιλτα μήλα των Εσπερίδων
και για να τα γευτείς με τα χείλη και τον ουρανίσκο σου,
δεν έχεις ανάγκη
κάποιον άβουλο και αδύναμο Ευρυσθέα να προστάξει
ένα χεροδύναμο και εύστροφο Ηρακλή να τα φέρει μπροστά μας...
Εσύ - να το θυμάσαι! - ο ίδιος
μ' αλήθεια, υπομονή και τόλμη στην καρδιά σου φωλιασμένες
και δίχως βιάση, φυγομαχία και λαιμαργία στο κορμί σου να 'χουν γαντζωθεί
στην απρόβλεπτη ζωή, πάντα, πρέπει να ταξιδέβεις!
Ακόμα κι αν από μύρια κύματα έχεις να διέλθεις,
άλλοτε θεόρατα και άλλοτε ασημαντότατα...
Γ. Απτεραίος, 8.16 βράδυ, 12 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για τα ταξίδια της ζωής
Ανοιξιάτικη ανθοφορία.
Καλοκαιρινή κάρπιση.
Φθινοπωρινή φυλλοροή.
Όλη η ζωή μας ένας κύκλος.
Τα πάντα εν αρμονία εποίησε ο Πρωτομάστορας ...
Ακόμα και το δάκρυ
να ισορροπεί με το χαμόγελο!
Μόνον την ψυχή έπλασε ανώτερη τού φαίνεσθαι
και ενθύμιο τής Παραδείσιας ζωής άτρωτο τής φώλιασε,
όταν την ξεπροβόδισε, βαθιά εντός της και ισόβιο
τον έρωτα...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 12 Ιούλη 2011, 8.35 πμ,
για το ενθύμιο
Μεσημέρι ήτανε, καυτό του Αλωνάρη,
εσίμωσε στην κλίνη μου, ο ύπνος να με πάρει.
Κι ονειροφανταξιά μου 'φερε ο άτιμος πλάνη,
μια σκαλωσιά απ' τη γης έως τον ουρανό μεγάλη,
τα σκαλοπάτια της να πατώ, να φτάνω στα αστέρια
και στ' αγγελούδια του θεού ν' απλώνω τα δικά μου χέρια.
Μα σαν εβρέθηκα στου πρωταφέντη τως το 'ξωπόρτι,
ένα δοκίμι εφύλαγε για με, τον πολύπαθο επί γης μόρτη!
Ο πρωτάγγελος, λοιπόν, γλυκύς δεν ήταν, μηδέ γελαστός,
μα είχε βλέμμα και ψυχή σαν απελεκούδωτη πέτρα σκληρός.
Μια κόκκινη, κατακόκκινη ο πονηρός να του βρω μηλιά
εζήτησε, και μήλα να γεμίσω για κείνον μιαν αγκαλιά,
σε τέτοιους καιρούς δύσκολους τον κόσμο να ψάξω όλο
κόκκινα μήλα να του κομίσω, και τον ουράνιο θόλο...
Παράπονο με έπιασε το δίχως τότε άλλο,
πίκρα να την πιεις σε κρασοπότηρο μαύρη μεγάλο...
Μα πριχού την καρδιά μου ολόγυρα περιζώσει
και σα λυσσάρικο θεριό να μου την εματώσει,
γυρνώ και με θάρρος τού κρένω περισσό,
"Αν εσύ λογιέσαι άγγελος και 'πηρέτης στο θεό,
αυτή 'ν' η κατάντια σου, πάντα δούλος να μείνεις,
ενώ εμένα μέσα να μπω ακόμα κι αν δε μ' αφήνεις,
λεύτερος γεννήθηκα και σκλάβος μόνο της αγάπης,
που αν δεν την νιώσεις εντός σου, τι 'ναι ζωή ποτέ δε θα μάθεις...
Της αγάπης της αληθινής η λάμψη ποτέ της δε θα σβύσει,
το λάδι από το καντήλι της ποτέ δεν θα 'ξαντλήσει!
Το φως της την οικουμένη ακούραστα φωτίζει,
μέρα και νύχτα τον άνθρωπο το κακό βοηθά να 'ξορίζει!
Και να θυμάσαι, κακούργε, όποιος στα ψέματα ζει,
δε χαίρεται μήτε πλούτη, μήτε υγειά σωματική ..."
Σαν τα 'κουσε, τη λαλιά του έχασε, εμουγκάθη ο μαύρος
και νικημένος μέσα στην αρένα υποτάχτηκε στο νικητή ο ταύρος!
Και ο θεός ο ίδιος, το λόγο μου ακούγοντας, εβγήκε στο παρτέρι,
με την Παναγιά σιμά, στο Χριστό κοντά και στ' άγιο περιστέρι,
μα πάνω που τις αγκαλιές τους ανοίξανε διάπλατα να μπω,
να, σε τούτο τον κόσμο με ξαναφέρνει ένα κινητό...
Γ. Απτεραίος, 7.41 μ.μ., 11 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για την αγάπη
Με ρωτάς τί φταίει
και το καράβι στο βυθό πορεύεται
πρόσω και ολοταχώς.
Τα Τίποτα δες
πώς αναρριχώνται σαν τους κισσούς,
στρογγυλοκαθίζουν στις πολυθρόνες.
Σκύβουν, όλοι τούς βλέπουν, πανεύκολα τη μέση
στα κελεύσματα
των επιδομάτων
λόγω της ανέκαθεν κρίσεως,
σπουδαγμένοι, μα αμόρφωτοι
στις προσταγές
των υψηλότερων ορόφων
από αβουλία και δουλοφροσύνη...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 11-07-2011, 10.45 πρωί,
για την αναρρίχηση των κισσών
Της θάλασσας τα χείλη.
Τ' ουρανού τα μάτια.
Των φυτών τ' αφτιά.
Των ζώων τα μέλη.
Της κάθε πέτρας και των μετάλλων οι ψυχές.
Όλα στην πλάση την έχουνε,
κατάσαρκα και σώστηθα,
θεόσταλτο εκ γενετής δώρο...
Μαζύ της μεγαλώνουν στιγμή - στιγμή
και, αντάμα με την αναπνοή, την υμνούνε,
κάθε δευτερόλεπτο, με όλους τους τρόπους...
Την αγάπη !
Γ. Απτεραίος, 8.30 πρωί, 11-07-2011, Ηράκλειο,
για τους ύμνους της αγάπης
Της Ερωτηίδος
τα χνάρια τυχαία αντάμωσα,
και, στο σιωπηλό της νεύμα υπάκουος,
ακολουθώ.
Στον Ήλιο πλάι θα με οδηγήσουν
εξυπνότερον του Φαέθοντος και τυχερότερόν του,
και οι θνητοί θα ζηλέβουν,
ανόητοι και πετρόκαρδοι,
τ' άσβεστο φως μας και την αχαλίνωτη θέρμη,
μα και την ζωογόνο ακούραστη λάμψη μας,
γιατί την ψυχή μας θα λυτρώσει και το σώμα θα εξαγνίσει;
Υπομονή! Θα δείξει...
Είναι σύντομη η ζωή, μα εμείς στην αρχή της ακόμα!
Μαθητές πρωτάρηδες, στο μεγάλο της σχολείο...
Γ. Απτεραίος, 10.44 μ.μ., Ηράκλειο, 10-07-2011, γ' γραφή
[ α' γραφή 07-07-2011, 10 βράδυ, Ηράκλειο, β' γραφή 08-07-2011, 8.50 πρωί, Ρέθυμνο], για τον εξαγνισμό του σώματος
Για κάθε, δύσκολο και εύκολο, μερόνυχτο της ζωής τ' ανθρώπου,
πέρα από τους χτύπους της δικής του καρδιάς,
μια φωνή χρειάζεται.
Απέξω φαινομενικά, μα τόσο σιμά του.
Μ' αγάπη ασίγαστη, να τον ενθαρρύνει.
Να του ψιθυρίζει, κρυφά απ' τους άλλους:
"Είσαι υπέροχος, μη λυγάς, προχώρα!"
Και μαζύ του,
καρδιές στην αμμουδιά να ζωγραφίζει,
ονειρευόμενοι και αγωνιζόμενοι για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο...
Γ. Απτεραίος, 10 Ιούλη 2011, 9 μμ, Ηράκλειο, β' γραφή
[Χανιά, 10-7-2011, 10.35 πρωί, α' γραφή], για να μη λυγάς...
Στέκομαι.
Γύρωθέ μου.
Κοιτώ. Ακούω. Αγγίζω.
Νογώ.
Πιστεύω.
Εις την ζωογόνον και θανατηφόρον δύναμιν
του Φωτός και του Σκότους.
Κινητήριαν ούσαν
του παντός
αληθούς ή πλασματικού
θεού, ανθρώπου τε και ανθρωποειδούς,
επιγείου τε και επουρανίου,
εμψύχου τε και αψύχου,
κρυφού τε και φανερού,
γλυκού τε και πικρού,
έμμουσου τε και φάλτσου,
αεικινήτου και ακινήτου.
Και τ' όνομα αυτής; Έρως!
Ομολογώ...
Γ. Απτεραίος, 1 μεσημέρι, Ηράκλειο, 06 Ιούλη 2011,
γιατί είναι η δύναμις που κινεί τα πάντα...
Τ' άστρα ξαγρυπνούν.
Στο καλοκαιρινό φεγγάρι κρατούν συντροφιά.
Όπως το κρασί το κόκκινο,
στάζοντος του ύδατος, νυχθημερόν, εν τη κλεψύδρα
και γοργοφεύγοντος αόκνως τού χρόνου,
την καρδιά εμψυχώνει
να χτυπά και να ζει!
Υπομιμνήσκον
κάθε σταγόνα ή ομοίωσιν αίματος,
κάθε ανθιβόλιον ή αληθές γέλιου
και διδάσκον...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 2.22 ξημερώματα, 06 Ιούλη 2011,
για το αίμα και το γέλιο
Διάβαζα πάλι, χτες, Ιστορία.
Για τους Εβραίους στην έρημο.
Το εξ ουρανού μάννα
ήλθε στον περιπλανώμενο λαό
για να χορτάσει την πείνα και τη δίψα των σωμάτων τους
μονάχα
ή την ψυχή του Μωυσή να δοκιμάσει
εάν το θεό αγαπά, μη δελεαζομένη από επίγεια είδωλα,
παρά τις πολύχρονες δοκιμασίες, ακόμα;
Άλυτη απορία...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 05 Ιούλη 2011, 7.55 πρωί,
για την ψυχή του Μωυσή
Κάθε άνθρωπος,
άντρας, γυναίκα και παιδί.
Καθημερινά.
Σε κάθε τόπο.
Χρειάζεται τρίτο μάτι και χέρι.
Έχει ανάγκη και δεύτερη καρδιά.
Μα απ' όλα,
έναν κοφτερό, πολύπειρο, επινοητικό νου.
Για να ξέρει και ν' αντιστέκεται σε όσα κατάκαρδα τον βλάφτουν.
Για να βρίσκει και ν' απολαμβάνει εκείνα που σώψυχα τον χαροποιούν.
Για να ζήσει.
Μέσα στο σύνολο ή συντροφιά με τον εαυτό του,
στα εύκολα μερόνυχτα και στα δυσεπούλωτα τραύματα ...
Γ. Απτεραίος, 04 Ιούλη 2011, 8.48 μ.μ.,
για να ξέρει
Οι τον χειμώνα επιμελώς κεκρυμμένοι μαστοί
της νεαρής, μελάγχρου γυναικός
του ηλίου ορεγόμενοι προέβαλαν
έξωθεν κατά τι του μαγιό μεθ' ορμής τε και ζήλου
και τον δρόσον του θαλασσίου ύδατος σφοδρώς επεθύμουν...
Ω τι ζηλόφθων ησθόμην,
την γυναίκα ορών τους βραχίονας και τας κνήμας
αλείφουσα με έλαιον αιθέριον, αφροδισιακόν...
Στην ακροθαλασσιά, αρχές ενός Ιούλη,
καθ' ον, αν δεν προσέξεις,
ο ήλιος και οι άνθρωποι
θα σε κάψουν και θα πονάς...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 5 απόγεμα, 04 Ιούλη 2011,
για να προσέχεις...
Στην από καιρό έρημη πλατεία.
Ήρθαν τρία περιστέρια.
Απρόσμενα ...
Κοντοστάθηκαν.
Ίσα για λίγα λεπτά, πριχού στις φωλιές τους γυρίσουν.
Δεν ήταν πια έρημη η πλατεία...
Γ. Απτεραίος, 04 Ιούλη 2011, 7.38 πρωί, Ηράκλειο,
για τα περιστέρια, που συνάντησα, κατά το πρωινό περπάτημά μου,
απρόσμενα την Κυριακή, στην παραμελημένη πλατεία
και στην άδεια παιδική χαρά της συνοικίας μου.
Απόγεμα Κυριακής.
Οι λέξεις ποτέ δεν φημίζονταν για την εχεμύθειά τους.
Μιλούν για όσα θέλουν ή ορέγονται
η καρδιά και το κορμί.
Μόνο που τις ίδιες λέξεις λένε όλοι,
και όσοι μας πονούν και όσοι μας αγαπούν.
Πώς άραγε θα τους ξεχωρίσουμε;
Όχι βιασύνες, υπομονή και σιγά - σιγά,
όλα, στο υπόσχομαι, θα φανερωθούν, στην ώρα τους...
Απόγεμα Κυριακής.
Το ώριμο φρούτο είναι πάντα πιο εύγεστο απ' το άγουρο,
αν και με την ορμή του, που ίσως σε τρομάζει, ο ήλιος
το βοηθά να ξεπροβάλει άφοβα, να ωριμάσει,
μακριά από ζιζάνια...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 6.40 απόγεμα, 03-07-2011,
για το πώς θα τους ξεχωρίσουμε...
Μαύρο, το χρώμα της πυγμής.
Κόκκινο, το χρώμα του αγώνα.
Δε γεννήθηκα
ρίψασπης, μα δυνατός, ασυμβίβαστος.
Και με κόκκινο βγαλμένο από αίμα και τριαντάφυλλα
τα λάβαρα τ' αγώνα μας βαμμένα,
κόντρα στους κάθε λογής αφέντες και προστάτες,
με σπρώχνουν σιμά στην αγάπη, εκ γενετής...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 03 Ιούλη 2011, 11.38 π.μ.,
για την κοκκινόμαυρη ζωή μας
Πολύ μ' έχεις πληγώσει, ω Ζωή,
μέχρι τώρα και δάκρυ άφθονο πότισές με!
Μα και 'γω πολύ θα σε τιμωρήσω κι αλύπητα:
Χρόνια πολλά θα φτάσω,
αλύγιστος και εύψυχος δρομέας παντός καιρού,
της αγάπης πιστός κι ακάματος θεράπων και ραψωδός!
Έτσι, θα γελώ
με το πάθημά σου να κουραστείς μάταια
από τις πολλές που θα 'πρεπε να μου φέρεις λαβωματιές,
ώσπου να λυγίσω...
Ανόητη!
Γ. Απτεραίος, 2.55 χαράματα, 3-7-2011, Ηράκλειο,
δε θα λυγίσω εύκολα
Τα σύννεφα έφυγαν.
Η βροχή έπαψε.
Τα αστέρια βγήκαν.
Δόξα τω Θεώ...
Τι όμορφη βραδιά!
Καλύτερη από χτες,
λένε τα αγγέλματα τ' ουρανού...
Πού 'σαι όμως;
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 2 Ιούλη 2011, 22.55 μ.μ.,
για τα αστέρια που ομορφαίνουν τη νύχτα
Ο ήλιος πολύ την αγάπησε
εκείνην την ηλιάνθη, χώρια από καθετί γήινο...
Και με μεγάλη αγκαλιά
την προφύλαγε πάντοτε απ' τις νεροποντές...
Και απ' αγέρηδες που έπλητταν το λουλούδι ετούτο,
εντός ή εκτός των προβλεπομένων,
ακόμα κι αν αυτός ήταν μακριά του,
καταυγάζοντας,
τις αχτίδες του τις θερμές έστελνε πάντα να το γαληνέβουν,
με λατρείας χάδια γλυκά να μην αφήνουν
κανέναν και ποτέ να το βλάφτει...
Γ. Απτεραίος, 2 Ιούλη 2011, Ηράκλειο, 12.36 μ.μ.,
για τον ήλιο και την ηλιάνθη...
Και τα καθαρά παπούτσια
αφήνουν τα χνάρια τους
στο πάτωμα.
Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται,
ακόμα κι αν από συνήθεια τα σκουπίζουμε,
τα ίχνη εκείνα,
αθόρυβα και δυσδιάκριτα,
όταν ο χρόνος περάσει,
δε χάνονται όπως των βρόμικων.
Παραμένουν και το αστραφτερό δάπεδο
περισσότερο κάθε φορά στραφταλίζουν και ομορφαίνουν
και ακούραστα σε πρωτόγνωρους
τα καθαρά παπούτσια μάς οδηγούν περιπάτους ...
Γ. Απτεραίος, 01 Ιούλη 2011, 7.14 απόγεμα, Ηράκλειο,
για το αστραφτερό δάπεδο...
Από τη βουνοκορφή,
που θέλω, μιαν Κυριακή, ν' ανεβούμε,
για να μη ζαλιστείς και σωριαστείς στους πρόποδες
με τ' αγκάθια και τις πέτρες,
σου τείνω το μπράτσο.
Πιάσε το, γαντζώσου, εμπιστέψου το!
Και κοίταξε μπροστά,
ταξίδεψε στο βάθος του ορίζοντα!
Ποτέ μέχρι τώρα, ίσως έτσι
τον ήλιο δεν θάχεις τόσο ζωοδότη ξαναδεί,
τη θάλασσα τόσο ακυμάτιστη αντικρίσει,
μήτε χαρεί ποτέ το φεγγάρι να έρχεται...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 1 Ιούλη 2011, 2.38 μεσημέρι,
τείνοντας το μπράτσο
Στης Ακροναυπλίας το πιο ψηλό σκαλοπάτι.
Στου Έβερεστ τo πανύψηλo κορφοβούνι.
Στου υψηλότερου ουρανοξύστη την οροφή.
Στα εξώθυρα τ' ουρανού.
Εκεί μόνον τής πρέπει τής αγάπης
ν' αναπνέει και να ζει.
Σαν λουλούδι σπάνιο, εξωτικό.
Εκεί μόνον τής πρέπει τής αγάπης
να στέκεται και να μας προφυλάγει,
σαν ξάγρυπνος άγγελος σιμά μας ταγμένος,
από
κάθε κακό...
Γ. Απτεραίος, 01 Ιούλη 2011, 7.45 πρωί, Ηράκλειο,
για την αγάπη
Το χαμόγελο
μοιάζει με κλειδί για τον Παράδεισο.
Το δάκρυ
με κλειδαριά ασφαλείας.
Έλα στη γειτονιά μου,
πλάι μου στάσου,
αντάμα με τις φωταχτίδες και τις αστρολάμψεις,
χαμογέλα μου...
Γ. Απτεραίος, 1.11 μεσημέρι, 30-06-2011, Ηράκλειο,
στάσου πλάι μου
Είσαι - λες- εσύ πλημμύρα και εγώ νεραύλακο!
Είμαι - λέω- ήλιος και είσαι αστέρι!
Η Ιστορία, όμως, λέει αδιάψευστα,
Περικλής και Ασπασία
αντάμα και όχι χώρια
δοξάστηκαν...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.34 πρωί, 30 Ιούνη 2011,
[β' γραφή, η α' 6 μμ της 28-06-2011, Ηράκλειο...]
Μια φορά και έναν καιρό,
η γιαγιά μου τούτο το παραμύθι, ακούραστη, έλεγε:
Όταν ξανακατεβούν στη Γη
ο νεφελοσυνάχτης Δίας με τον αναστηθέντα Χριστό,
θα πάρουν τον πολυχρονεμένο Αλλάχ και τον κοσμοσώστη Γιαχβέ από κοντά.
Και αφού πιουν νέκταρ και φάνε αμβροσία,
δίχως να χορτάσουν και να μεθύσουν,
δύναμη θα έχουν πια, πιο μεγάλη απ' την ουράνια.
Τότε, μ' ένα χέρι όλοι τους μαζύ
θα κεραυνοβολήσουνε αλύπητα
το άδικο, το ψέμα, την κλεψιά, την κακία, την ατιμία
των ανθρωποειδών και των αρχόντων
και θα φωτίσουνε απλόχερα
την αλήθεια, την τιμιότητα, την αγάπη, το δίκιο, την αρετή
των ανθρώπων και των λαών ....
Γ. Απτεραίος, 11.11 βράδυ, 29 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για τους κεραυνούς των θεών
Όταν έχεις στα χέρια σου τη φωτιά,
όλοι σε ζηλέβουν!
Όταν έχεις στα χέρια σου τη θάλασσα,
όλοι σε μακαρίζουν!
Όταν έχεις στα χέρια σου τη μηλιά,
όλοι σε καλοτυχίζουν!
Όσες φορές, όμως, παίζεις με τα κάρβουνα,
θα καείς και οι άλλοι θα σε περιπαίζουν!
Κάθε φορά που παίζεις στης πισίνας τα νερά,
θα πνιγείς και οι άλλοι θα σε περιγελάνε!
Οσάκις τρως λαίμαργα ένα μήλο,
θα βλάψεις το στομάχι σου και οι άλλοι θα σε κοροϊδέβουν!
Γιατί να κυνηγάς το μέρος,
όταν βλέπεις πόσο σε ωφελεί και σε πληροί το όλον;
Συνειρμοί πρωινού, διασχίζοντας
την πολύβουη από εμπόρους και καταναλωτές λαϊκή αγορά της συνοικίας!
Γ. Απτεραίος, 2.48 μεσημέρι, 29 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για την ωφέλεια του όλου!
Όχι πολύ.
Αλλά όλον.
Όχι περιορισμένη.
Μα απέραντη.
Όχι με όρους.
Αλλά λεύτερη.
Όχι με ψιμύθια.
Αλλά αφτιασίδωτη.
Όχι με όρια.
Αλλά ατελείωτη.
Αλλιώς ούτε αγάπη, ούτε αλήθεια είναι...
Γ. Απτεραίος, 10.42 πρωί, 29 Ιουνίου 2011, Ηράκλειο,
για την αλήθεια της αγάπης
Σήμερα,
κανείς Ευριπίδης
για την ιστορία της Αλκηστιδος
μεγαλόπρεπο δράμα
δε θα μπορούσε να συνθέσει.
Όχι, γιατί δεν υπάρχουν πια Αλκηστεις
ή επειδή σπανίζουν μέσα στις ανθρωποθάλασσες,
αλλά ποιητές να εξυμνούν,
ολόψυχα,
τη δύναμη της άδολης αλήθειας και της αιώνιας αγάπης
αδούλωτους
δύσκολο, όσο κι αν ψάξεις, να βρεις.
Μονάχα υποχείριους
απαντάς στους δρόμους
στο χρήμα, στο φαίνεσθαι, στο νυν...
Γ. Απτεραίος, 10.02 πρωί, 28 - 06-2011, Ηράκλειο,
για την άδολη αλήθεια
Απεργώ, γιατί
θέλω τα παιδιά των παιδιών μου να έχουν
γάλα να πίνουν και ψωμί να τρώνε,
σχολεία να μορφωθούν,
βιβλία να διαβάζουν,
τραγούδια και ποιήματα να πουν,
δουλειά να επιζήσουν,
αλέτρια να καλλιεργήσουν τη γη,
δρόμους να διαβούν,
σπίτια να μένουν,
αλάνες να παίζουν,
θάλασσες να κολυμπούν,
δικαιοσύνη να τα προστατεύει,
εμπιστοσύνη, ασφάλεια και αξιοπρέπεια να συμβιώσουν,
όνειρα και ελπίδες να πραγματώσουν,
ανοιχτές αγκαλιές να ερωτευτούν και ν' αγαπήσουν,
λόγους να ζήσουν...
Ζητώ πολλά;
Γ. Απτεραίος, 10.03 βράδυ, 27 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για τα παιδιά των παιδιών μου
Το αληθές προτιμότερο του ψευδούς.
Το πλήρες ανθεκτικότερο του κενού.
Το ώριμο γευστικότερο του άγουρου.
Το ίσιο προτιμότερο του στρεβλού.
Η αγάπη πολυτιμότερη της ζήλιας.
Η αμάχη γενναιότερη της λιγοψυχιάς.
Το είναι μακροβιότερο του φαίνεσθαι.
Η παρουσία δυνατότερη της απουσίας.
Ανέκαθεν,
σε κοινωνίες δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων...
Γ. Απτεραίος, 11.35 πρωί, 27 Ιούνη 2011, β' γραφή,
α' γραφή, 26 - 06 - 2011, γύρω στις 8 μ.μ., Ηράκλειο
μετά από προφορικές συμβουλές στην 3χρονη ανιψιά μου, Ναταλία...
Το ν' ανοίγω τ' αφτιά μου ν' ακούσω κάθε σου λέξη,
το ν' ανοίγω τα μάτια μου να βλέπω κάθε σου βλέμμα,
το ν' ανοίγω την αγκαλιά μου να εισέρχεσαι κάθε στιγμή
δεν είναι από φόβο
μήπως μου φύγεις, μιαν άλλη διαλέγοντας αγάπη...
Εάν την καρδιά μου να ιδείς δοκιμάσεις
με μικροσκόπιο και φακό μεγεθυντικό,
πόσο πολύ καθετί μου θα βρεις να σε θέλει και να σε ποθεί
ως άνθρωπο, ως γυναίκα ...
Γ. Απτεραίος, 6.55 μ.μ., 26 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για το καθετί που σε θέλει
Δε θάθελα ποτέ να σου πάρω
ό,τι δε θα μπορούσες να μου δώσεις!
Θα πεθυμούσα να μου χαρίζεις πάντα
όποια μπορείς και θες να μου προσφέρεις
και η δωρεά τους πλούτο χαράς να σε γεμίζει...
Γιατί στη ζωή σου θάρθω,
ομορφιά δίνοντας κοντά στα ειωθότα, να στη συμπληρώσω,
χωρίς ποτέ τίποτα δικό σου, άθελά σου, ν' ανατρέψω...
Γ. Απτεραίος, 1.42 μεσημέρι, 26 - 06 -2011, Ηράκλειο,
χωρίς ανατροπές
Περισσότερη αγαλλίαση από
το συγγραφέα που ευπώλητο είδε το βιβλίο του,
τον τζογαδόρο που κέρδισε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο,
τον ηθοποιό ή τον τραγουδιστή που με την ερμηνεία του μάγεψε τα πλήθη,
το ναυτικό που ξανάπιασε τη γονική στεριά μετά από μήνες,
το στρατιώτη που γύρισε στη συζυγική κλίνη μετά από άμυαλων πόλεμο,
τον ορειβάτη που πανύψηλη κατέχτησε κορφή.
Λιγότερη ηδονή μόνον από
το θεό, σαν θέλησε την όγδοη μέρα να θαμάξει τα πλάσματά του...
Κι όμως
το πρώτο τους γεμάτο φωτιά και λάμψη ερωτοδόσιμο
τον έκανε να νιώθει με φτερά στους ουρανούς, σιμά στον ήλιο να πετά...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 9.45 πρωί, 26 -06-2011,
για το πρώτο ερωτοδόσιμο
Το γεμενί σου ζήλεψα το μυριόχρωμο
και τ' ακριβόπετρο γιορντάνι...
Το 'να τον άσπρο σου λαιμό μορφοστολίζει,
τα μαλλιά σου τα ξέπλεκα τ' άλλο εντός του συμμαζεύει...
Και κείνο το φανταχτερό σου το φουστάνι
το μπούστο σου πώς αναδείχνει το πλούσιο
και του σώματός σου όλες τις καλοφτιαγμένες τις γραμμές...
Νεράιδα, ξωτικό, μάγισσα, γοργόνα,
στ' άστρα να ἐρθεις στη ζωή μου παρακαλώ,
γιατί, ό,τι κι αν γράψω, δεν έχω για άλλην πια νου...!
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 25 Ιούνη 2011, 9.35 Σαββατόβραδο,
για σένα...
Ο καύσων του θέρους
και η φλοξ των σωμάτων
ανεβαίνοντας στα ύψη,
τους εραστές ανάβουν και σε πάλη ερωτική αφού ρίχνουν,
πότε τον ένα σε αφειδή δότη και πότε τον άλλο
έρωτος, θωπειών και φιλιών
μετατρέπουν
σ' ένα μαγικό, καθαγιασμένο "δούναι - λαβείν"!
Η Επιστήμη, άραγε, θα ομιλήσει για ...εναντιοτροπία;
Γ. Απτεραίος, 25 Ιούνη 2011, 2.22 μεσημέρι, Ηράκλειο,
για τη φλόγα των σωμάτων
Κάθε βήμα.
Κάθε άγγιγμα.
Κάθε ματιά.
Κάθε οσμή.
Κάθε ομιλία.
Κάθε άκουσμα.
Κάθε χτυποκάρδι.
Αφήνουν ανεξίτηλες χαραγματιές.
Εντός μας.
Πανάρχαιος κανόνας. Ανύπαρκτες εξαιρέσεις;
Γ. Απτεραίος, 11.18 π.μ., Ηράκλειο, 25 Ιούνη 2011,
για όσα γίνονται καθημερινά και μας επηρεάζουν...
Ο "κύκλος" που είχε ανοίξει το καλοκαίρι του 2010 κλείνει με τούτα εδώ τα ποιήματα, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο facebook με την υπογραφή μου ή το ψευδώνυμό μου, Γ. Απτεραίος. Χτυποκάρδια, Ποθοπλαντάγματα, χαρές, λύπες, αγωνίες, ελπίδες, όλα ανακατεύτηκαν και σε τούτο το "καμίνι" της ανθρώπινης ψυχής και μάτωσαν, για ν' αποτυπώσουν τον αδιάκοπο και όχι πάντα αδακρυτί καθημερινό αγώνα μου σε όλα όσα με περιβάλλουν με ή παρά τη θέλησή μου.
1. Για το ερώτημα
Θα πετάξω στα πιο ψηλά σύγνεφα!
Θα δαμάσω τα πιο άγρια θηρία!
Φτερά και δύναμη
θα μου δώσει η αγάπη.
Εσύ,
στάσου σε μια γωνιά
και για το ερώτημα που μάλλον σε ταλανίζει 'σώκαρδα,
"Τι θα κάνω με σένα, βρε Γιώργο;",
μόνη σου,
βλέποντάς με να κατορθώνω, για την αγάπη, τ' ακατόρθωτα,
κάνε, χωρίς αλυσίδες να φοβάσαι, το αυτονόητο:
Τους φράχτες γκρέμισε και έλα,
όπως ακριβώς είσαι, μα μακριά από σειρήνες...
Γ. Απτεραίος, 25 Ιούλη 2011, 4.30 μεσημέρι,
για το αυτονόητο
2. Ένας άλλος κόσμος
Να ξύπναγα ένα πρωί
κι ο κόσμος να 'ταν άλλος...
Το γέλιο σου
σαν γάργαρο ιαματικό νερό
κάθε να γιάτρεβε πληγή μου!
Τα μάτια σου
σαν φωτεινές ηλιαχτίδες
κάθε να οδηγούσαν βήμα μου!
Τα χείλη σου
σαν ζωογόνο οξυγόνο
σε κάθε να συμπαραστέκονταν αγώνα μου!
Παρτεναίρ να γινόσουν για μένα,
εκούσια και χωρίς να σε καταβάλλει κούραση ποτέ,
ενός ατελείωτου ερωτικού χορού...
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 25 Ιούλη 2011, 8.11 πρωί,
για το αλλιώτικο πρωινό ξύπνημα
3. Λύκος και αλεπούδες
Ο λύκος,
στη μακρινή τη χώρα των κρύων ψυχών,
με βουλιμία μανιακού
κατέσφαξε σωρό τ' αθώα πρόβατα!
Το νου σας, όμως,
υπάρχουνε, κοντά μας, και αλεπούδες!
Και πώς τα κουτορνίθια να ματοκυλίζουν
στιγμή δεν έχουνε, πονηρές και άψυχες, πάψει να στοχάζονται,
καλύτερες μέρες, τάχα, υποσχόμενες για τον ορνιθώνα...
Γ. Απτεραίος, 24 Ιούλη 2011, 8 πρωί, Ηράκλειο,
για τα κουτορνίθια
4. Παλάτι ή κάστρο;
Τι χαρά ένιωθε η Ελένη!
Γέμισε η αυλή μνηστήρες,
απ' όλη την Ελλάδα,
ο ένας γενναίος πολεμιστής, ο άλλος πλούσιος γαιοκτήμονας,
ο παράλλος πανούργος έμπορος, ο τέταρτος καλοζωισμένος αρχόντου γιος,
ο πέμπτος λαλίστατος ρήτορας, ο έκτος σοφός δάσκαλος,
ο έβδομος επιδέξιος ναύκληρος, ο όγδοος χεροδύναμος αθλητής...
Όλοι δηλώσαν' ερωτευμένοι με τα κάλλη της,
στο νυφικό κλινάρι μαζύ της ορέγονταν ν' ανεβούν!
Πόση αγαλλίαση πλημμύρισ' η Ελένη,
φούσκωσε σαν παγώνι, κορδώθηκε σαν γερακίνα,
κοιτώντας πόσο για χάρη της σωρεύτηκε αντρολόι !
Όλη η Σπάρτη αντηχούσε από τα γέλια της πριγκίπισσας!
Μα ο νέος,
με το λόγο το γητευτή και την καρδιά την ευάλωτη,
στη μακρινή Τρωάδα, σιωπηλός και καρτερικός, δεν ήξερε ακόμα
τι οι Μοίρες είχαν γράψει για κείνον...
Αγγελόμορφο παλάτι στα φουσκωμένα του πελάγου κύματα επάνω
ή κάστρο άπαρτο σε στέρεα γης χτισμένο μ' αγάπη και μ' αίμα;
Γ. Η.Ο., 23 Ιούλη 2011, 9.33 μ.μ., Ηράκλειο,
για το νεανικό όνειρο του ποιητή
5. Φωτιά και ευχή
Ένα βράδυ, καυτό, καλοκαιριάτικο,
στην έρημη και ήρεμη ακροθαλασσιά,
παρέα με τ' ουρανού τα πεφτάστερα,
φωτιά
θ' ανάψω μεγάλη, θαλερή και φλογοβόλο.
Όλα να καούν τα περασμένα πληγώματα,
αποκαϊδια και κάρβουνα να γενούν,
τίποτα αλλοτινό πόνο και δάκρυ να μη θυμίζει...
Πες ότι τώρα ξεκινάμε από την αρχή πάλι να ζούμε!
Και ευχή
θα κάμω δυνατή, ψυχοσώστρα και λαμπερή:
Να έρθει ή να ξαναφανεί,
με το πρώτο φως του ήλιου, στη ζωή μου
η αγάπη,
να την κοσμεί, να τη φωτίζει, να την ομορφαίνει...
Γ. Η.Ο., 12.53 μεσημέρι, 23 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για να πιάσει η ευχή...
6. Μυρμήγκι και Λέων
"Με λέξεις και προτάσεις,
ζωγράφος της ζωής γίνουμαι
και όσα ζω στο χαρτί αποτυπώνω,
ασυμβίβαστος και αλύγιστος,
και τα εκούσια και τ' αθέλητά μου...
Και στης καθημερινότητας τον πόλεμο,
στην πρώτη γραμμή μαχητής,
αν και από χέρι συχνά μοιάζω χαμένος στην αρένα των θηρίων,
βροντοφωνάζω "παρών", παλέβω,
δακρύζω, ματώνω, αγαπώ,
περήφανος, στο τέλος, νικητής,
διδαγμένος από λάθη μου, υπηρέτης των ιδεών μου, κύριος των παθών μου,
όποια κι αν είναι η έκβαση μιας μάχης.
Σαν μυρμήγκι μικρότατο,
που δε λυγά στις δυσκολίες,
μα τον αδηφάγο λέοντα, το γιγάντιο κατατροπώνει
για το χατίρι της αγάπης, για της ζωής τις ομορφιές ,
παρά τις πρόσκαιρες νίκες του βασιλιά των ζώων,
τον καιρό που ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ Ιούλη και Γενάρη
και τους πανύψηλους φράχτες των κοντών ή βιτρινολατρών ανθρώπων..."
Σημειώσεις χειρόγραφες ποιητή,
ερμηνείας σε συγχρόνους δίκην και κληρονομιάς σε επιγόνους!
Γ. Η.Ο., 9 πρωί, 23-07-2011, Ηράκλειο,
για την κατατρόπωση των λεόντων
7. Η γιαγιά και η κόρη
Σε κάποιον γάμο,
πριν από χρόνια,
σ' ορεινό χωριό της Κρήτης.
Η γιαγιάκα μου τέτοια έδινε καλόκαρδη συμβουλή τής νύφης:
"Κόρη μου,
να πάρεις
Εκείνον που σ' αγαπά να σ' έχει αληθινά γυναίκα
και όχι Όποιον σε θέλει δίπλα του σαν κτήμα!
Γιατί στα δύσκολα για σένα Εκείνος και στα εύκολα,
πάντοτε θα τρέχει αγόγγυστα και μυαλωμένα θα στέκεται,
μ' Αυτός και στον καθρέφτη του την ομορφιά σου να χωρέσεις
ίσως ζητήσει , κοντά σου για να μείνει..."
Και σκεφτική αφού την άκουσε η κόρη
τη σεβάσμιά μου πάνσοφη γιαγιάκα
μα σίγουρη πως Εκείνος την ήθελε και την αγαπούσε,
της εκκλησίας το κατώφλι διήλθε...
Γ. Απτεραίος, 22 Ιούλη 2011, 6.18 μ.μ., Ηράκλειο,
ακούγοντας ότι φίλοι μου είναι έτοιμοι να παντρευτούν ...
8. Ανεξίτηλα
Αδέσποτα σκυλιά και γατιά,
ουρανοκατέβατα περιστέρια,
άνθρωποι πολυάσχολοι,
όλα, τελοσπάντων, τα θεόφτιαχτα πλάσματα
π' από χρόνια
κατοικούν, ζουν σ' αυτήν την πόλη και τριγυρίζουν στους δρόμους...
Κανείς τους
δεν έχει αφήσει πιο ανεξίτηλα σημάδια στις γωνιές της
από την ολιγόλεπτη παρουσία
και την πολύμηνη απουσία σου...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.40 πρωί, 22 Ιούλη 2011,
για τ' ανεξίτηλα σημάδια
9. Για το ποθητό αύριο
Ο πόνος με είχε φιμώσει.
Η ελπίδα μού λεφτέρωσε το στόμα.
Η πίκρα μού είχε αλυσοδέσει τα χέρια.
Το όνειρο μού έλυσε τα δεσμά.
Η απογοήτεψη μού είχε σφιχτοδέσει την καρδιά και τα πόδια.
Η προσδοκία με απάλλαξε από τα πεδούκλια.
Προσδοκώ, ονειρέβομαι, ελπίζω, αγωνίζομαι,
ποτάμι το αίμα τ' ανακατεμένο με τον ιδρώτα,
για το καλύτερο παρόν, μα πιο πολύ για το ποθητό αύριο,
για μένα που είμαι - παρά τον αλλοπρόσαλλο καιρό- εδώ,
για σένα όταν, υπερπηδώντας τους φράχτες, φανείς,
για όλους που έφυγαν και για εκείνους που θα έρθουν...
Δες με χωρίς να φοράς παρωπίδες,
άκου με δίχως να έχεις ωτασπίδες,
ζω!!!
Γ. Η.Ο., 21 Ιούλη 2011, 9.08 μ.μ., Ηράκλειο,
για τον αιματοβαμμένο αγώνα
10. Δεν έχω και έχω
Δεν έχω πια χαμόγελο.
Στο είχα χαρίσει όλο...
Δεν έχω πια δάκρυ.
Μου το στράγγισαν όλο...
Έχω μόνον καρδιά!
Αν και αόρατη,
όποιος έρθει κοντά της, θα ιδεί.
Πώς με κρατά στη ζωή,
ακούραστη μαχήτρια η ίδια και θαλερό εμένα
να στιχοπλέκω, να ελπίζω και να ονειρέβομαι...
Έλα!
Γ. Απτεραίος, 11.25 π.μ., 21-07-2011, Ηράκλειο, β' γραφή,
[α' γραφή, 14-07-2011, 2.35 μ.μ.], για τα αόρατα πλην δυνατά
11. Στις εκπτώσεις
Φανταχτερές βιτρίνες,
εξυπηρετικές υπάλληλοι,
εξαιρετικές τιμές, πραγματικά προσιτές!
Πλήθος επίδοξων αγοραστών προσελκύουν...
Παπούτσια, ρούχα, κοσμήματα,
σε μεγάλη ποικιλία,
όλα θα τα βρεις στις εκπτώσεις...
Ακόμα και παπαγάλους σε προσφορά,
από pet shops, ανάμεσα σ' άλλα κατοικίδια,
να σφυρίζουν επιδοκιμαστικά της ομορφιάς σου
και να σου λένε, από συνήθεια, "σε θέλω!"...
Στις εκπτώσεις, ό,τι χρειάζεσαι βρίσκεις ν' αγοράζεις πάντα,
εάν βρεθείς στην πολυάνθρωπη αγορά!
Ό,τι, όμως, έχεις πραγματική ανάγκη;
Γ. Απτεραίος, 7.45 πρωί, 21 Ιούλη 2011,
στην αγορά...
12. Ευκαιρία
Το φιλί σου ονειρεύτηκα!
Μες στην αγκαλιά σου ξημερώθηκα!
Ονειροφανταξιά ήταν, όμως, απατηλή ...
Μα πού 'ναι, άραγε, και ο Ιησούς;
Εκείνος, που, καθώς λένε και πιστέβουν,
εκ γενετής τυφλούς, άδολα, γιατρέβει
και σε νεκρούς, αφειδώς, ξαναπροσφέρει τη ζωή,
ευκαιρία, δες, ... μιαν αγάπη μ' άλλην να σμίξει...!
Γ. Απτεραίος, 20-07-2011, Ηράκλειο, 8.45 μ.μ.,
για ένα θαύμα ..
13. Εάν αγαπάς
Εάν αγαπάς τον ήλιο,
ήλιος και εσύ να γίνεις, να 'σαι,
δίχως κόντρα, όμως, να πας στη φύση σου!
Όποιο κι αν αποβεί το αντίδωρο...
Σ' ασήμαντη κουκκίδα μόνον
μη θες ποτέ να τον σμικρύνεις,
για να τον φτάσεις!
Τι τότε, εάν κοιτάξεις μέσα σου βαθιά,
να 'ναι αγάπη παύει ...
Γ. Απτεραίος, 10.10 π.μ., 20-07-2011, Ηράκλειο,
για τους ήλιους της ζωής μας
14. Τον τελευταίο καιρό
Τον τελευταίο καιρό,
ανοίγοντας το παράθυρο,
βλέπω
ανθρώπους σκυθρωπούς να σκοτώνουν ή να σκοτώνονται
για ν' αυξήσουν
το μερίδιό τους στη ζωή, στον έρωτα, στη δουλειά,
αν και από συνήθεια
νομίζουνε πως ερωτεύονται, έχουν δουλειά, ζουν...
Τον τελευταίο καιρό,
ανοίγοντας το παράθυρο,
δεν φοβάμαι κλέφτες ή κουνούπια,
μα εξακολουθώ
να πιστέβω πως οι ηλιαχτίδες και τα νυχτάστερα
θα μάθουν στους ανθρώπους
τον έρωτα, την εργασία και τη ζωή
να μοιράζονται και να χαίρονται...
20-07-2011, Γ. Απτεραίος, 7.45 π.μ., Ηράκλειο, για το ανοιγμένο παράθυρο
15. Θαυματοποιός
Το θαύμα της αγάπης είναι
ότι κάνει, κάθε μέρα, τον ήλιο,
αν και εξουθενωμένος από την κούραση
και με άδειες, ίσως, τσέπες,
να δύει ευτυχισμένος και δυνατός...
Σε όλους τούς τόπους!
Χειμώνα και καλοκαίρι,
φθινόπωρο και άνοιξη!
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 19 Ιούλη 2011, 6 απόγεμα,
για τη θαυματοποιό
16. Ακροθαλασσιά
Το μικρό κορίτσι.
Παίζει, στην ακροθαλασσιά.
Με τα κύματα, που σπάνε δροσερά και χαδόφιλα στα πόδια της.
Με τον ήλιο, που καίει το κορμί της.
Με τους συνηλικιώτες, που την κάνουν πότε να κλαίει, πότε να χαμογελά.
Ολημερίς.
Απολαμβάνει τις καλοκαιρινές της διακοπές,
μακριά από το σχολείο και τις άλλες συνήθειες του χειμώνα.
Ξέγνοιαστη...
Ευάλωτη, μολαταύτα, και στα βέλη του έρωτα.
Γνωρίζει, όμως, πώς ούτε θα πληγώσει, ούτε θα πληγωθεί;
Δεν είναι όλα παιχνίδι...
Γ. Απτεραίος, 19-07-2011, 9.22 πμ, Ηράκλειο,
για το κορίτσι της ακροθαλασσιάς
17. Αυτοσχέδιο
Στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,
ρίχνω το αυτοσχέδιο χάρτινο βαρκάκι.
Παιδικό παιχνίδι ωρίμου αντρός.
Κωπηλάτισσες, οι ελπίδες.
Ναύκληρος, η καρδιά.
Οι ύφαλοι και οι σκόπελοι
μόνον ας βραδύνουν τον πλου
έως τη Γη της Επαγγελίας,
εάν έτσι Μοιροπέπλεκται...
Γ. Η.Ο., 19-07-2011, Ηράκλειο, 7.33 πρωί,
για τον Μοιροπλεγμένο πλου
18. Χρονοσήμαντρο
Ιούλης και τότε, θερμός.
Σε πόλη ξένη και για τους δύο.
Βραχύβιες διακοπές, μακριά από την καθημερινή ρουτίνα.
Σε κεντρικό ξενοδοχείο,
σε δωμάτιο με θέα στη θάλασσα.
Δόθηκαν ο ένας στον άλλο εκείνη την Κυριακή.
Με φωτιά για ώρες να καίει τα σώψυχά τους.
Και μύρισε όλη η πόλη απ' την αγάπη τους.
Γίνηκε, λοιπόν, χρονοσήμαντρό τους,
ευτυχισμένη ανάμνηση στους δύσκολους μήνες
του δεσμού και του χωρισμού αργότερα!
Ίσως και ελπίδα γυρισμού...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 18 Ιούλη 2011, 9.30 μ.μ.,
για τη φωτιά τους
19. Για να ξέρεις...
Καλά έκανες,
που ήπιες διψασμένη νερό απ' το ποτήρι.
Για τον λόγο αυτό, στο είχα φέρει...
Μα και για να ξέρεις
πως (ότ)αν ξαναδιψάσεις, θα σου ξαναφέρω.
Ακούραστα,
σ' άγραφο, σώψυχο νόμο πειθαρχώντας εκούσια!
Γ. Η.Ο., 18-07-2011, 2 μμ, Ηράκλειο,
για το νερό που ξεδιψά...
20. Το "α" το στερητικό
Τα τζιτζίκια κελαηδούν ανέμελα.
Τα μυρμήγκια δουλεύουν ακούραστα.
Οι νέοι ερωτεύονται ανεξέλεγκτα.
Ο Θρύλος σαρώνει ανηλεώς τους τίτλους.
Οι εργαζόμενοι φωνάζουν αδιάκοπα.
Η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα.
Συγχαρητήρια στους δασκάλους μας!
Όλοι μάθαμε χωρίς κόπο και καλά
να χρησιμοποιούμε
το "α" το στερητικό...
Ας γελάσω! Ασταμάτητα ;
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 11.30 πρωί, 18-07-2011,
για τους δασκάλους και τους μαθητές
21. Ύστερα
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό
από την αγάπη!
Τίποτα δεν είναι πιο καυτό
από το φιλί των εραστών!
Και ύστερα,
καταμεσής του Ιούλη,
σού λένε για υψηλότατο καύσωνα... !
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 18-07-2011, 9.15 πρωί,
για το φιλί
22. Νανούρισμα
Γλυκύ, μελίρρυτο νανούρισμα τ' αγγελόμορφα χείλη σου,
Ερωτηίδα,
ψέλνουνε κάθε που νυχτώνει, και σιγοτραγουδούνε,
αντάμα με το δάκρυ π' απ' τα θεόφτιαχτα μάτια κυλάει:
"Ανοίξτε τις θρυλικές της Πόλης τις καστρόπορτες,
τα στοργικά μου κανάκια και τραγούδια
στα ουράνια ν' ανεβάσουν τ' αστροφώτιστα το παιδί μου,
στις πορφύρες τις μυριόπλουμες ντυμένο...
Δαμάζοντας όλα τα σαρκοβόρα θηρία και τα ψυχοτρόφα,
ν' ανταμώσει τη δυσάλωτη μα πολυπόθητη χαρά,
σαν παλικάρι στη μάχη πρώτος, κάθε κακό ν' αποδιώξει,
νάβρει της αγάπης αλώβητος το φως και της σοφίας τη λάμψη!
Περήφανη τη φαμελιά του σ' όλη τη χώρα να κάμει,
τα τείχη σπρώχνοντας τους αρχόντους κάτω για χάρη του να ρίχνουν..."
Γ. Απτεραίος, 7.15 μ.μ., 17 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για το γλυκονανούρισμα (βλέποντας αλλοτινές φωτό
της μάνας μου να με νανούριζε)
23. Πάλλεται
Μέταλλο που δεν σκουριάζει.
Χαρτί που δεν κιτρινίζει.
Ξύλο που δεν καταστρέφεται.
Γυαλί που δεν θραύεται.
Καράβι που δεν φοβάται άπνοια ή θαλασσοταραχή.
Φυτό που δεν τρέμει έγκαυμα ή πλημμύρα.
Κερί που δεν σβύνει στο αεράκι.
Στο πέρασμα των χρόνων.
Η καρδιά του ανθρώπου.
Οσάκις πάλλεται από αγάπη και έρωτα...
Γ. Η. Ο., 9.35 πρωί, 17 -07-2011, Ηράκλειο,
για την καρδιά.
24. Αργός
Φιλιά μέλι.
Κορμί ζαχαροζυμωμένο.
Η απουσία σου δηλητήριο,
οι μέρες που έχω να σε δω
ως κουταλάκια του γλυκού
προσφέρουν αργό ακούσιο θάνατο ...
Πού 'σαι;
Γ. Η.Ο., Ηράκλειο, 17-07-2011, 00.00 πμ,
για τον αργό θάνατο
25. Χωρίς φως
Μέσα Ιούλη.
Κοιτώ το ρολόι. Είναι 6.30 απόγεμα.
Ο ήλιος πολύ ψηλά ακόμα.
Και καυτερός και φωτεινός.
Σε τρεις ώρες, όμως, θα δύσει.
Όσο κι αν χαιρόμαστε, αυτοδύναμοι και ηλιόφωτοι, τώρα,
η νύχτα, όπως πάντα, θάρθει,
σκοτεινή και γεμάτη παγίδες,
θέλοντας και μη και ανεξαιρέτως, για όλους.
Και στο σκοτάδι δεν μπορούμε ποτέ να περπατάμε,
παρά τα γύρωθε φανταχτερά και Σειρήνεια φωτοκύτταρα,
άφοβα και σίγουροι,
χωρίς κάποιο άδολο φως
να μας προφυλάγει απ' τις ενέδρες και τις κακοτοπιές,
να μας δείχνει το δρόμο,
να μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 6.30 μ.μ., 16 Ιούλη 2011, β' γραφή
(α' γραφή, 6.15 μμ, 14-07-2011, Ηράκλειο), για ό,τι φωτίζει τη νύχτα
26. Να μας εξηγήσει
Του λαιμού οι ευαίσθητες χορδές.
Των ματιών οι ευερέθιστες κόρες.
Της καρδιάς οι εύφλεκτοι μύες.
Των άκρων τα εύθραυστα οστά.
Του στομάχου οι εύθικτες ίνες.
Του εγκεφάλου οι ευπαθείς οριογραμμές.
Όλα τούτα συναπαρτίζουν ένα ενεργό και φίλεργο σύνολο.
Η παντογνώστρια και πανεπόπτρια, όμως, Ιατρική
γιατί
δεν μπορεί να μας εξηγήσει πειστικά
πώς όλος του κάθε ανθρώπου ο οργανισμός
δίχως (την) αγάπη
δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά μονάχα επιζεί;
Γ. Απτεραίος, 2.15 μεσημέρι, 16 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για την αγάπη στη ζωή μας
27. Ο νικητής και εγώ
Εκείνος περπάτησε νικητής στα κύματα αφρισμένης θαλάσσης.
Το είδα στις Γραφές και όχι με τα μάτια μου.
Και αφού Τον σταύρωσαν,
θυμούνται πόσα θάματα και λόγια για κείνους αγάπης είχε κάνει,
Τον λατρέβουν, και νυν και αεί, ως Θεό.
Και εγώ
για μένα
και πολύβουες λεωφόρους και ατραπούς μ' αγκάθια έχω διαβεί,
βουνοκορφές απάτητες και θάλασσες αβαθείς σωρό έχω τιθασέψει
για σένα.
Διαβάζω τις ιστορίες και τους θρύλους των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Δε θέλω να θεοποιηθώ!
Ύβρις θα ήταν, εμού του εφήμερου, του θνητού!!!
Απλώς, αγάπα με και μού αρκεί...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 16 - 07 - 2011, 9.18 πρωί,
απλώς αγάπα με...
28. Το σύμπαν
Όταν σε ξαναείδα μετ' από χρόνια,
χαμογέλασες γλυκαμήχανα.
Όταν χαμογέλασα και εγώ,
κατάλαβα ότι σ' αγαπώ!
Ήταν νύχτα, μα με τα δυο μας χαμόγελα
φωτίστηκε απ' άκρου σ' άκρο το σύμπαν,
τον ουράνιο δρόμο έτσι δείχνοντας
στο φτερωτό αγγελούδι πώς νάβρει ...
Γ. Η. Ο. - 15 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
12.51 μεσημέρι, για τη φωτισμένη νύχτα
29. Φτυστή
Γενεές δεκατέσσερες
από την Κίρκη μέχρι σήμερα
παρήλθαν, μα η Εξουσία
μοιάζει
φτυστή στην προγιαγιά της!
Μόλις τούς ανθρώπους αγγίζει,
σε σκυλιά μεμιάς τούς μετατρέπει,
άλλους σε άβουλα κανίς,
άλλους σε πειθήνια τσοπανόσκυλα...
Γ. ΑΠΤΕΡΑΙΟΣ, 10.37 πρωί, 15-07-2011, Ηράκλειο,
για τα σκυλιά της Εξουσίας ανά τον κόσμο, διαχρονικά
30. Στο Ρίτσο
Με τ' αποψινό φεγγάρι τ' ολόγεμο
ήθελα στίχους ποιητών να μοιραστώ.
Μα διεπίστωσα
πως εάν στο Ρίτσο λείπετε μόνον τις πανσέληνες βραδιές,
οι άνθρωποι σάς πεθυμούν κάθε στιγμή,
όσο κι αν ο ουρανός φωτίζεται μ' εφήμερα πυροτεχνήματα,
ω Έρωτος φιλιά ...!
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 15 Ιούλη 2011, 8 π.μ.,
"…ούτε κι απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει...
31. Δεν έχω ανάγκη
Μη μου γεμίζετε με κοκορομαχίες και δακρυγόνα
τις ημέρες της ζωής μου!
Μη μου αναστατώνετε με χρέη και πτωχεύσεις
τις νύχτες της ζωής μου!
Μη μου γεμίζετε
με τσούχτρες τις θάλασσες που κολυμπώ,
με ζιζάνια τους κήπους που φυτέβω τριαντάφυλλα!
Δε θέλω να με σώσετε,
αφήστε με ήσυχο, ήρεμο, στη ζωή μου!
Δεν έχω ανάγκη από εθνοσωτήρες,
αδελφούς και συναγωνιστές άδολους λαχταρώ καθημερινούς,
απρόβλεπτης εξέλιξης ντέρμπι της Κυριακής ποθώ,
τον έρωτα προσμένω την εξώπορτα να έρθει να μου χτυπήσει
ανά πάσα στιγμή, τα εφηβικά μου όνειρα επαληθεύοντας...
Και ανοίξτε διάπλατα αφτιά και μάτια:
Εγώ ποτέ δε θα πτωχεύσω!
Γ. Απτεραίος, 9.25 βράδυ, 14-07-2011, Ηράκλειο,
για τη ζωή μου
32. Πολλή
Στον καιρό
της έξαρσης
του αριθμού των συνοδευμένων κατοικιδίων ζώων.
Παρατηρείται
και πολλή μοναξιά στις ανθρωπωκοινωνίες.
Ακούσια ή εκούσια
και από πληγώματα,
που άλλοτε έγιναν και άλλες φορές δεν έγιναν
μαθήματα
στους πληγωμένους, μα ποτέ στους σταυρωτές...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.45 πρωί, 14 Ιούλη 2011,
για τα μαθήματα...
33. Εξομολόγηση
Κάθε χαμόγελο και δάκρυ,
όταν μου δίνεις το χέρι
και παίρνεις το δικό μου,
όταν μπαίνεις στην αγκαλιά μου
και κατάματα σε κοιτώ,
όταν με χάδια έρωτα ξενυχτάς σιμά μου
και με φιλιά σε γεμίζω,
αποχτούν αξία.
Μεγάλη, μοναδική και ξεχωριστή...
Νανούρισμα γλυκύ γίνονται και ευωδιαστή αφύπνιση,
ό,τι κι αν συμβαίνει στα χρόνια που θα παρέρχονται,
θάρρος ανίκητο και δύναμη άφοβη,
καθημερινά ...
Γ. Απτεραίος, 8.18 βράδυ, Ηράκλειο, 13 Ιούλη 2011,
για την αξία...
34. Ακόμα
Ζω και αναπνέω
στην εποχή
που το χέρι
συμβουλεύεται τον εγκρατή νου
και υπακούει στην αυθόρμητή μου καρδιά.
Ακόμα!
Ευτυχώς...
Γ. Απτεραίος, 1 μεσημέρι, Ηράκλειο, 13-07-2011,
συμβουλέψου και υπάκουσε στους πολύπειρους...
35. Καπέλο
Άλλο να φοράς μόνος σου καπέλο,
απ' τον καυτερό θερινό ήλιο για να προφυλαχτείς.
Άλλο να σου φορούν,
για όλες τις εποχές και τους καιρούς...
Εν αναμονή νέου καπέλου,
μια - προτείνω- είναι η ενδεδειγμένη στάσις:
Συνέχιζε να ερωτεύεσαι και ν' αγαπάς
τη ζωή και κάθε στιγμή της,
τι έρχονται και φεύγουν, ταχύτατα και ανεπιστρεπτί...
Γ. Απτεραίος, 13 Ιούλη 2011, Ηράκλειο, 7.44 πρωί,
για την κάθε στιγμή της ζωής...
36. Από κύματα
Για να ιδείς με τα μάτια σου τα χρυσοποίκιλτα μήλα των Εσπερίδων
και για να τα γευτείς με τα χείλη και τον ουρανίσκο σου,
δεν έχεις ανάγκη
κάποιον άβουλο και αδύναμο Ευρυσθέα να προστάξει
ένα χεροδύναμο και εύστροφο Ηρακλή να τα φέρει μπροστά μας...
Εσύ - να το θυμάσαι! - ο ίδιος
μ' αλήθεια, υπομονή και τόλμη στην καρδιά σου φωλιασμένες
και δίχως βιάση, φυγομαχία και λαιμαργία στο κορμί σου να 'χουν γαντζωθεί
στην απρόβλεπτη ζωή, πάντα, πρέπει να ταξιδέβεις!
Ακόμα κι αν από μύρια κύματα έχεις να διέλθεις,
άλλοτε θεόρατα και άλλοτε ασημαντότατα...
Γ. Απτεραίος, 8.16 βράδυ, 12 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για τα ταξίδια της ζωής
37. Ενθύμιο
Χειμωνιάτικη νάρκη.Ανοιξιάτικη ανθοφορία.
Καλοκαιρινή κάρπιση.
Φθινοπωρινή φυλλοροή.
Όλη η ζωή μας ένας κύκλος.
Τα πάντα εν αρμονία εποίησε ο Πρωτομάστορας ...
Ακόμα και το δάκρυ
να ισορροπεί με το χαμόγελο!
Μόνον την ψυχή έπλασε ανώτερη τού φαίνεσθαι
και ενθύμιο τής Παραδείσιας ζωής άτρωτο τής φώλιασε,
όταν την ξεπροβόδισε, βαθιά εντός της και ισόβιο
τον έρωτα...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 12 Ιούλη 2011, 8.35 πμ,
για το ενθύμιο
38. Η μεσημεριάτικη ονειροφανταξιά
Μεσημέρι ήτανε, καυτό του Αλωνάρη,
εσίμωσε στην κλίνη μου, ο ύπνος να με πάρει.
Κι ονειροφανταξιά μου 'φερε ο άτιμος πλάνη,
μια σκαλωσιά απ' τη γης έως τον ουρανό μεγάλη,
τα σκαλοπάτια της να πατώ, να φτάνω στα αστέρια
και στ' αγγελούδια του θεού ν' απλώνω τα δικά μου χέρια.
Μα σαν εβρέθηκα στου πρωταφέντη τως το 'ξωπόρτι,
ένα δοκίμι εφύλαγε για με, τον πολύπαθο επί γης μόρτη!
Ο πρωτάγγελος, λοιπόν, γλυκύς δεν ήταν, μηδέ γελαστός,
μα είχε βλέμμα και ψυχή σαν απελεκούδωτη πέτρα σκληρός.
Μια κόκκινη, κατακόκκινη ο πονηρός να του βρω μηλιά
εζήτησε, και μήλα να γεμίσω για κείνον μιαν αγκαλιά,
σε τέτοιους καιρούς δύσκολους τον κόσμο να ψάξω όλο
κόκκινα μήλα να του κομίσω, και τον ουράνιο θόλο...
Παράπονο με έπιασε το δίχως τότε άλλο,
πίκρα να την πιεις σε κρασοπότηρο μαύρη μεγάλο...
Μα πριχού την καρδιά μου ολόγυρα περιζώσει
και σα λυσσάρικο θεριό να μου την εματώσει,
γυρνώ και με θάρρος τού κρένω περισσό,
"Αν εσύ λογιέσαι άγγελος και 'πηρέτης στο θεό,
αυτή 'ν' η κατάντια σου, πάντα δούλος να μείνεις,
ενώ εμένα μέσα να μπω ακόμα κι αν δε μ' αφήνεις,
λεύτερος γεννήθηκα και σκλάβος μόνο της αγάπης,
που αν δεν την νιώσεις εντός σου, τι 'ναι ζωή ποτέ δε θα μάθεις...
Της αγάπης της αληθινής η λάμψη ποτέ της δε θα σβύσει,
το λάδι από το καντήλι της ποτέ δεν θα 'ξαντλήσει!
Το φως της την οικουμένη ακούραστα φωτίζει,
μέρα και νύχτα τον άνθρωπο το κακό βοηθά να 'ξορίζει!
Και να θυμάσαι, κακούργε, όποιος στα ψέματα ζει,
δε χαίρεται μήτε πλούτη, μήτε υγειά σωματική ..."
Σαν τα 'κουσε, τη λαλιά του έχασε, εμουγκάθη ο μαύρος
και νικημένος μέσα στην αρένα υποτάχτηκε στο νικητή ο ταύρος!
Και ο θεός ο ίδιος, το λόγο μου ακούγοντας, εβγήκε στο παρτέρι,
με την Παναγιά σιμά, στο Χριστό κοντά και στ' άγιο περιστέρι,
μα πάνω που τις αγκαλιές τους ανοίξανε διάπλατα να μπω,
να, σε τούτο τον κόσμο με ξαναφέρνει ένα κινητό...
Γ. Απτεραίος, 7.41 μ.μ., 11 Ιούλη 2011, Ηράκλειο,
για την αγάπη
39. Τα Τίποτα
Με ρωτάς τί φταίει
και το καράβι στο βυθό πορεύεται
πρόσω και ολοταχώς.
Τα Τίποτα δες
πώς αναρριχώνται σαν τους κισσούς,
στρογγυλοκαθίζουν στις πολυθρόνες.
Σκύβουν, όλοι τούς βλέπουν, πανεύκολα τη μέση
στα κελεύσματα
των επιδομάτων
λόγω της ανέκαθεν κρίσεως,
σπουδαγμένοι, μα αμόρφωτοι
στις προσταγές
των υψηλότερων ορόφων
από αβουλία και δουλοφροσύνη...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 11-07-2011, 10.45 πρωί,
για την αναρρίχηση των κισσών
40. Όλα
Της θάλασσας τα χείλη.
Τ' ουρανού τα μάτια.
Των φυτών τ' αφτιά.
Των ζώων τα μέλη.
Της κάθε πέτρας και των μετάλλων οι ψυχές.
Όλα στην πλάση την έχουνε,
κατάσαρκα και σώστηθα,
θεόσταλτο εκ γενετής δώρο...
Μαζύ της μεγαλώνουν στιγμή - στιγμή
και, αντάμα με την αναπνοή, την υμνούνε,
κάθε δευτερόλεπτο, με όλους τους τρόπους...
Την αγάπη !
Γ. Απτεραίος, 8.30 πρωί, 11-07-2011, Ηράκλειο,
για τους ύμνους της αγάπης
41. Θα δείξει
Της Ερωτηίδος
τα χνάρια τυχαία αντάμωσα,
και, στο σιωπηλό της νεύμα υπάκουος,
ακολουθώ.
Στον Ήλιο πλάι θα με οδηγήσουν
εξυπνότερον του Φαέθοντος και τυχερότερόν του,
και οι θνητοί θα ζηλέβουν,
ανόητοι και πετρόκαρδοι,
τ' άσβεστο φως μας και την αχαλίνωτη θέρμη,
μα και την ζωογόνο ακούραστη λάμψη μας,
γιατί την ψυχή μας θα λυτρώσει και το σώμα θα εξαγνίσει;
Υπομονή! Θα δείξει...
Είναι σύντομη η ζωή, μα εμείς στην αρχή της ακόμα!
Μαθητές πρωτάρηδες, στο μεγάλο της σχολείο...
Γ. Απτεραίος, 10.44 μ.μ., Ηράκλειο, 10-07-2011, γ' γραφή
[ α' γραφή 07-07-2011, 10 βράδυ, Ηράκλειο, β' γραφή 08-07-2011, 8.50 πρωί, Ρέθυμνο], για τον εξαγνισμό του σώματος
42. Μια φωνή
Για κάθε, δύσκολο και εύκολο, μερόνυχτο της ζωής τ' ανθρώπου,
πέρα από τους χτύπους της δικής του καρδιάς,
μια φωνή χρειάζεται.
Απέξω φαινομενικά, μα τόσο σιμά του.
Μ' αγάπη ασίγαστη, να τον ενθαρρύνει.
Να του ψιθυρίζει, κρυφά απ' τους άλλους:
"Είσαι υπέροχος, μη λυγάς, προχώρα!"
Και μαζύ του,
καρδιές στην αμμουδιά να ζωγραφίζει,
ονειρευόμενοι και αγωνιζόμενοι για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο...
Γ. Απτεραίος, 10 Ιούλη 2011, 9 μμ, Ηράκλειο, β' γραφή
[Χανιά, 10-7-2011, 10.35 πρωί, α' γραφή], για να μη λυγάς...
43. Ο Άι Γιώργης
Αφού ο Άι Γιώργης, καθημερινά, ήταν,
για κείνο το ανθρωπομελίσσι,
ο σωτήρας της ψυχής,
ο προστάτης του σώματος,
ο καθοδηγητής του πνεύματος,
ο συνδιαχειριστής της ύλης και των αγαθών,
τίποτα λιγότερο δεν του αξίζει.
Ένα λιτό εικόνισμα,
καμωμένο, όμως, με μεράκι και αγάπη...
Γ. Απτεραίος, 07 Ιούλη 2011, Ηράκλειο, 8.22 πρωί, γ' γραφή
(α' γραφή, 22 Μάη 2011, Βραχάσι, Άι Γιώργης Σεληνάρι Μεραμβέλλου, 11 πρωί,
β' γραφή, 2 Ιούνη 2011, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, 6.45 απόγευμα)
για τους αγίους της ζωής μας...
44. Ομολογία Πίστεως
Στέκομαι.
Γύρωθέ μου.
Κοιτώ. Ακούω. Αγγίζω.
Νογώ.
Πιστεύω.
Εις την ζωογόνον και θανατηφόρον δύναμιν
του Φωτός και του Σκότους.
Κινητήριαν ούσαν
του παντός
αληθούς ή πλασματικού
θεού, ανθρώπου τε και ανθρωποειδούς,
επιγείου τε και επουρανίου,
εμψύχου τε και αψύχου,
κρυφού τε και φανερού,
γλυκού τε και πικρού,
έμμουσου τε και φάλτσου,
αεικινήτου και ακινήτου.
Και τ' όνομα αυτής; Έρως!
Ομολογώ...
Γ. Απτεραίος, 1 μεσημέρι, Ηράκλειο, 06 Ιούλη 2011,
γιατί είναι η δύναμις που κινεί τα πάντα...
45. Και διδάσκον
Τ' άστρα ξαγρυπνούν.
Στο καλοκαιρινό φεγγάρι κρατούν συντροφιά.
Όπως το κρασί το κόκκινο,
στάζοντος του ύδατος, νυχθημερόν, εν τη κλεψύδρα
και γοργοφεύγοντος αόκνως τού χρόνου,
την καρδιά εμψυχώνει
να χτυπά και να ζει!
Υπομιμνήσκον
κάθε σταγόνα ή ομοίωσιν αίματος,
κάθε ανθιβόλιον ή αληθές γέλιου
και διδάσκον...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 2.22 ξημερώματα, 06 Ιούλη 2011,
για το αίμα και το γέλιο
46. Άλυτη
Διάβαζα πάλι, χτες, Ιστορία.
Για τους Εβραίους στην έρημο.
Το εξ ουρανού μάννα
ήλθε στον περιπλανώμενο λαό
για να χορτάσει την πείνα και τη δίψα των σωμάτων τους
μονάχα
ή την ψυχή του Μωυσή να δοκιμάσει
εάν το θεό αγαπά, μη δελεαζομένη από επίγεια είδωλα,
παρά τις πολύχρονες δοκιμασίες, ακόμα;
Άλυτη απορία...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 05 Ιούλη 2011, 7.55 πρωί,
για την ψυχή του Μωυσή
47. Ο νους του ανθρώπου
Κάθε άνθρωπος,
άντρας, γυναίκα και παιδί.
Καθημερινά.
Σε κάθε τόπο.
Χρειάζεται τρίτο μάτι και χέρι.
Έχει ανάγκη και δεύτερη καρδιά.
Μα απ' όλα,
έναν κοφτερό, πολύπειρο, επινοητικό νου.
Για να ξέρει και ν' αντιστέκεται σε όσα κατάκαρδα τον βλάφτουν.
Για να βρίσκει και ν' απολαμβάνει εκείνα που σώψυχα τον χαροποιούν.
Για να ζήσει.
Μέσα στο σύνολο ή συντροφιά με τον εαυτό του,
στα εύκολα μερόνυχτα και στα δυσεπούλωτα τραύματα ...
Γ. Απτεραίος, 04 Ιούλη 2011, 8.48 μ.μ.,
για να ξέρει
48. Αν δεν προσέξεις...
Οι τον χειμώνα επιμελώς κεκρυμμένοι μαστοί
της νεαρής, μελάγχρου γυναικός
του ηλίου ορεγόμενοι προέβαλαν
έξωθεν κατά τι του μαγιό μεθ' ορμής τε και ζήλου
και τον δρόσον του θαλασσίου ύδατος σφοδρώς επεθύμουν...
Ω τι ζηλόφθων ησθόμην,
την γυναίκα ορών τους βραχίονας και τας κνήμας
αλείφουσα με έλαιον αιθέριον, αφροδισιακόν...
Στην ακροθαλασσιά, αρχές ενός Ιούλη,
καθ' ον, αν δεν προσέξεις,
ο ήλιος και οι άνθρωποι
θα σε κάψουν και θα πονάς...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 5 απόγεμα, 04 Ιούλη 2011,
για να προσέχεις...
49. Τα περιστέρια της πλατείας
Στην από καιρό έρημη πλατεία.
Ήρθαν τρία περιστέρια.
Απρόσμενα ...
Κοντοστάθηκαν.
Ίσα για λίγα λεπτά, πριχού στις φωλιές τους γυρίσουν.
Δεν ήταν πια έρημη η πλατεία...
Γ. Απτεραίος, 04 Ιούλη 2011, 7.38 πρωί, Ηράκλειο,
για τα περιστέρια, που συνάντησα, κατά το πρωινό περπάτημά μου,
απρόσμενα την Κυριακή, στην παραμελημένη πλατεία
και στην άδεια παιδική χαρά της συνοικίας μου.
50. Απόγεμα Κυριακής
Απόγεμα Κυριακής.
Οι λέξεις ποτέ δεν φημίζονταν για την εχεμύθειά τους.
Μιλούν για όσα θέλουν ή ορέγονται
η καρδιά και το κορμί.
Μόνο που τις ίδιες λέξεις λένε όλοι,
και όσοι μας πονούν και όσοι μας αγαπούν.
Πώς άραγε θα τους ξεχωρίσουμε;
Όχι βιασύνες, υπομονή και σιγά - σιγά,
όλα, στο υπόσχομαι, θα φανερωθούν, στην ώρα τους...
Απόγεμα Κυριακής.
Το ώριμο φρούτο είναι πάντα πιο εύγεστο απ' το άγουρο,
αν και με την ορμή του, που ίσως σε τρομάζει, ο ήλιος
το βοηθά να ξεπροβάλει άφοβα, να ωριμάσει,
μακριά από ζιζάνια...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 6.40 απόγεμα, 03-07-2011,
για το πώς θα τους ξεχωρίσουμε...
51. Κόκκινο και Μαύρο
Μαύρο, το χρώμα της πυγμής.
Κόκκινο, το χρώμα του αγώνα.
Δε γεννήθηκα
ρίψασπης, μα δυνατός, ασυμβίβαστος.
Και με κόκκινο βγαλμένο από αίμα και τριαντάφυλλα
τα λάβαρα τ' αγώνα μας βαμμένα,
κόντρα στους κάθε λογής αφέντες και προστάτες,
με σπρώχνουν σιμά στην αγάπη, εκ γενετής...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 03 Ιούλη 2011, 11.38 π.μ.,
για την κοκκινόμαυρη ζωή μας
52. Πολύ
Πολύ μ' έχεις πληγώσει, ω Ζωή,
μέχρι τώρα και δάκρυ άφθονο πότισές με!
Μα και 'γω πολύ θα σε τιμωρήσω κι αλύπητα:
Χρόνια πολλά θα φτάσω,
αλύγιστος και εύψυχος δρομέας παντός καιρού,
της αγάπης πιστός κι ακάματος θεράπων και ραψωδός!
Έτσι, θα γελώ
με το πάθημά σου να κουραστείς μάταια
από τις πολλές που θα 'πρεπε να μου φέρεις λαβωματιές,
ώσπου να λυγίσω...
Ανόητη!
Γ. Απτεραίος, 2.55 χαράματα, 3-7-2011, Ηράκλειο,
δε θα λυγίσω εύκολα
53. Πού;
Τα σύννεφα έφυγαν.
Η βροχή έπαψε.
Τα αστέρια βγήκαν.
Δόξα τω Θεώ...
Τι όμορφη βραδιά!
Καλύτερη από χτες,
λένε τα αγγέλματα τ' ουρανού...
Πού 'σαι όμως;
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 2 Ιούλη 2011, 22.55 μ.μ.,
για τα αστέρια που ομορφαίνουν τη νύχτα
54. Να μην αφήνουν
Ο ήλιος πολύ την αγάπησε
εκείνην την ηλιάνθη, χώρια από καθετί γήινο...
Και με μεγάλη αγκαλιά
την προφύλαγε πάντοτε απ' τις νεροποντές...
Και απ' αγέρηδες που έπλητταν το λουλούδι ετούτο,
εντός ή εκτός των προβλεπομένων,
ακόμα κι αν αυτός ήταν μακριά του,
καταυγάζοντας,
τις αχτίδες του τις θερμές έστελνε πάντα να το γαληνέβουν,
με λατρείας χάδια γλυκά να μην αφήνουν
κανέναν και ποτέ να το βλάφτει...
Γ. Απτεραίος, 2 Ιούλη 2011, Ηράκλειο, 12.36 μ.μ.,
για τον ήλιο και την ηλιάνθη...
55. Τα καθαρά παπούτσια
Και τα καθαρά παπούτσια
αφήνουν τα χνάρια τους
στο πάτωμα.
Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται,
ακόμα κι αν από συνήθεια τα σκουπίζουμε,
τα ίχνη εκείνα,
αθόρυβα και δυσδιάκριτα,
όταν ο χρόνος περάσει,
δε χάνονται όπως των βρόμικων.
Παραμένουν και το αστραφτερό δάπεδο
περισσότερο κάθε φορά στραφταλίζουν και ομορφαίνουν
και ακούραστα σε πρωτόγνωρους
τα καθαρά παπούτσια μάς οδηγούν περιπάτους ...
Γ. Απτεραίος, 01 Ιούλη 2011, 7.14 απόγεμα, Ηράκλειο,
για το αστραφτερό δάπεδο...
56. Σου τείνω
Από τη βουνοκορφή,
που θέλω, μιαν Κυριακή, ν' ανεβούμε,
για να μη ζαλιστείς και σωριαστείς στους πρόποδες
με τ' αγκάθια και τις πέτρες,
σου τείνω το μπράτσο.
Πιάσε το, γαντζώσου, εμπιστέψου το!
Και κοίταξε μπροστά,
ταξίδεψε στο βάθος του ορίζοντα!
Ποτέ μέχρι τώρα, ίσως έτσι
τον ήλιο δεν θάχεις τόσο ζωοδότη ξαναδεί,
τη θάλασσα τόσο ακυμάτιστη αντικρίσει,
μήτε χαρεί ποτέ το φεγγάρι να έρχεται...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 1 Ιούλη 2011, 2.38 μεσημέρι,
τείνοντας το μπράτσο
57. Στα εξώθυρα τ' ουρανού
Στης Ακροναυπλίας το πιο ψηλό σκαλοπάτι.
Στου Έβερεστ τo πανύψηλo κορφοβούνι.
Στου υψηλότερου ουρανοξύστη την οροφή.
Στα εξώθυρα τ' ουρανού.
Εκεί μόνον τής πρέπει τής αγάπης
ν' αναπνέει και να ζει.
Σαν λουλούδι σπάνιο, εξωτικό.
Εκεί μόνον τής πρέπει τής αγάπης
να στέκεται και να μας προφυλάγει,
σαν ξάγρυπνος άγγελος σιμά μας ταγμένος,
από
κάθε κακό...
Γ. Απτεραίος, 01 Ιούλη 2011, 7.45 πρωί, Ηράκλειο,
για την αγάπη
58. Πλάι μου
Το χαμόγελο
μοιάζει με κλειδί για τον Παράδεισο.
Το δάκρυ
με κλειδαριά ασφαλείας.
Έλα στη γειτονιά μου,
πλάι μου στάσου,
αντάμα με τις φωταχτίδες και τις αστρολάμψεις,
χαμογέλα μου...
Γ. Απτεραίος, 1.11 μεσημέρι, 30-06-2011, Ηράκλειο,
στάσου πλάι μου
59. Η Ιστορία
Είσαι - λες- εσύ πλημμύρα και εγώ νεραύλακο!
Είμαι - λέω- ήλιος και είσαι αστέρι!
Η Ιστορία, όμως, λέει αδιάψευστα,
Περικλής και Ασπασία
αντάμα και όχι χώρια
δοξάστηκαν...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 7.34 πρωί, 30 Ιούνη 2011,
[β' γραφή, η α' 6 μμ της 28-06-2011, Ηράκλειο...]
60. Στη Γη
Μια φορά και έναν καιρό,
η γιαγιά μου τούτο το παραμύθι, ακούραστη, έλεγε:
Όταν ξανακατεβούν στη Γη
ο νεφελοσυνάχτης Δίας με τον αναστηθέντα Χριστό,
θα πάρουν τον πολυχρονεμένο Αλλάχ και τον κοσμοσώστη Γιαχβέ από κοντά.
Και αφού πιουν νέκταρ και φάνε αμβροσία,
δίχως να χορτάσουν και να μεθύσουν,
δύναμη θα έχουν πια, πιο μεγάλη απ' την ουράνια.
Τότε, μ' ένα χέρι όλοι τους μαζύ
θα κεραυνοβολήσουνε αλύπητα
το άδικο, το ψέμα, την κλεψιά, την κακία, την ατιμία
των ανθρωποειδών και των αρχόντων
και θα φωτίσουνε απλόχερα
την αλήθεια, την τιμιότητα, την αγάπη, το δίκιο, την αρετή
των ανθρώπων και των λαών ....
Γ. Απτεραίος, 11.11 βράδυ, 29 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για τους κεραυνούς των θεών
61. Το όλον
Όταν έχεις στα χέρια σου τη φωτιά,
όλοι σε ζηλέβουν!
Όταν έχεις στα χέρια σου τη θάλασσα,
όλοι σε μακαρίζουν!
Όταν έχεις στα χέρια σου τη μηλιά,
όλοι σε καλοτυχίζουν!
Όσες φορές, όμως, παίζεις με τα κάρβουνα,
θα καείς και οι άλλοι θα σε περιπαίζουν!
Κάθε φορά που παίζεις στης πισίνας τα νερά,
θα πνιγείς και οι άλλοι θα σε περιγελάνε!
Οσάκις τρως λαίμαργα ένα μήλο,
θα βλάψεις το στομάχι σου και οι άλλοι θα σε κοροϊδέβουν!
Γιατί να κυνηγάς το μέρος,
όταν βλέπεις πόσο σε ωφελεί και σε πληροί το όλον;
Συνειρμοί πρωινού, διασχίζοντας
την πολύβουη από εμπόρους και καταναλωτές λαϊκή αγορά της συνοικίας!
Γ. Απτεραίος, 2.48 μεσημέρι, 29 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για την ωφέλεια του όλου!
62. Ούτε
Όχι πολύ.
Αλλά όλον.
Όχι περιορισμένη.
Μα απέραντη.
Όχι με όρους.
Αλλά λεύτερη.
Όχι με ψιμύθια.
Αλλά αφτιασίδωτη.
Όχι με όρια.
Αλλά ατελείωτη.
Αλλιώς ούτε αγάπη, ούτε αλήθεια είναι...
Γ. Απτεραίος, 10.42 πρωί, 29 Ιουνίου 2011, Ηράκλειο,
για την αλήθεια της αγάπης
63. Στο νυν
Σήμερα,
κανείς Ευριπίδης
για την ιστορία της Αλκηστιδος
μεγαλόπρεπο δράμα
δε θα μπορούσε να συνθέσει.
Όχι, γιατί δεν υπάρχουν πια Αλκηστεις
ή επειδή σπανίζουν μέσα στις ανθρωποθάλασσες,
αλλά ποιητές να εξυμνούν,
ολόψυχα,
τη δύναμη της άδολης αλήθειας και της αιώνιας αγάπης
αδούλωτους
δύσκολο, όσο κι αν ψάξεις, να βρεις.
Μονάχα υποχείριους
απαντάς στους δρόμους
στο χρήμα, στο φαίνεσθαι, στο νυν...
Γ. Απτεραίος, 10.02 πρωί, 28 - 06-2011, Ηράκλειο,
για την άδολη αλήθεια
64. Απεργώ
Απεργώ, γιατί
θέλω τα παιδιά των παιδιών μου να έχουν
γάλα να πίνουν και ψωμί να τρώνε,
σχολεία να μορφωθούν,
βιβλία να διαβάζουν,
τραγούδια και ποιήματα να πουν,
δουλειά να επιζήσουν,
αλέτρια να καλλιεργήσουν τη γη,
δρόμους να διαβούν,
σπίτια να μένουν,
αλάνες να παίζουν,
θάλασσες να κολυμπούν,
δικαιοσύνη να τα προστατεύει,
εμπιστοσύνη, ασφάλεια και αξιοπρέπεια να συμβιώσουν,
όνειρα και ελπίδες να πραγματώσουν,
ανοιχτές αγκαλιές να ερωτευτούν και ν' αγαπήσουν,
λόγους να ζήσουν...
Ζητώ πολλά;
Γ. Απτεραίος, 10.03 βράδυ, 27 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για τα παιδιά των παιδιών μου
65. Συγκρίσεις
Το αληθές προτιμότερο του ψευδούς.
Το πλήρες ανθεκτικότερο του κενού.
Το ώριμο γευστικότερο του άγουρου.
Το ίσιο προτιμότερο του στρεβλού.
Η αγάπη πολυτιμότερη της ζήλιας.
Η αμάχη γενναιότερη της λιγοψυχιάς.
Το είναι μακροβιότερο του φαίνεσθαι.
Η παρουσία δυνατότερη της απουσίας.
Ανέκαθεν,
σε κοινωνίες δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων...
Γ. Απτεραίος, 11.35 πρωί, 27 Ιούνη 2011, β' γραφή,
α' γραφή, 26 - 06 - 2011, γύρω στις 8 μ.μ., Ηράκλειο
μετά από προφορικές συμβουλές στην 3χρονη ανιψιά μου, Ναταλία...
66. Καθετί
Το ν' ανοίγω τ' αφτιά μου ν' ακούσω κάθε σου λέξη,
το ν' ανοίγω τα μάτια μου να βλέπω κάθε σου βλέμμα,
το ν' ανοίγω την αγκαλιά μου να εισέρχεσαι κάθε στιγμή
δεν είναι από φόβο
μήπως μου φύγεις, μιαν άλλη διαλέγοντας αγάπη...
Εάν την καρδιά μου να ιδείς δοκιμάσεις
με μικροσκόπιο και φακό μεγεθυντικό,
πόσο πολύ καθετί μου θα βρεις να σε θέλει και να σε ποθεί
ως άνθρωπο, ως γυναίκα ...
Γ. Απτεραίος, 6.55 μ.μ., 26 Ιούνη 2011, Ηράκλειο,
για το καθετί που σε θέλει
67. Η δωρεά τους
Δε θάθελα ποτέ να σου πάρω
ό,τι δε θα μπορούσες να μου δώσεις!
Θα πεθυμούσα να μου χαρίζεις πάντα
όποια μπορείς και θες να μου προσφέρεις
και η δωρεά τους πλούτο χαράς να σε γεμίζει...
Γιατί στη ζωή σου θάρθω,
ομορφιά δίνοντας κοντά στα ειωθότα, να στη συμπληρώσω,
χωρίς ποτέ τίποτα δικό σου, άθελά σου, ν' ανατρέψω...
Γ. Απτεραίος, 1.42 μεσημέρι, 26 - 06 -2011, Ηράκλειο,
χωρίς ανατροπές
68. Την όγδοη
Περισσότερη αγαλλίαση από
το συγγραφέα που ευπώλητο είδε το βιβλίο του,
τον τζογαδόρο που κέρδισε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο,
τον ηθοποιό ή τον τραγουδιστή που με την ερμηνεία του μάγεψε τα πλήθη,
το ναυτικό που ξανάπιασε τη γονική στεριά μετά από μήνες,
το στρατιώτη που γύρισε στη συζυγική κλίνη μετά από άμυαλων πόλεμο,
τον ορειβάτη που πανύψηλη κατέχτησε κορφή.
Λιγότερη ηδονή μόνον από
το θεό, σαν θέλησε την όγδοη μέρα να θαμάξει τα πλάσματά του...
Κι όμως
το πρώτο τους γεμάτο φωτιά και λάμψη ερωτοδόσιμο
τον έκανε να νιώθει με φτερά στους ουρανούς, σιμά στον ήλιο να πετά...
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 9.45 πρωί, 26 -06-2011,
για το πρώτο ερωτοδόσιμο
69. Ό,τι κι αν γράψω
Το γεμενί σου ζήλεψα το μυριόχρωμο
και τ' ακριβόπετρο γιορντάνι...
Το 'να τον άσπρο σου λαιμό μορφοστολίζει,
τα μαλλιά σου τα ξέπλεκα τ' άλλο εντός του συμμαζεύει...
Και κείνο το φανταχτερό σου το φουστάνι
το μπούστο σου πώς αναδείχνει το πλούσιο
και του σώματός σου όλες τις καλοφτιαγμένες τις γραμμές...
Νεράιδα, ξωτικό, μάγισσα, γοργόνα,
στ' άστρα να ἐρθεις στη ζωή μου παρακαλώ,
γιατί, ό,τι κι αν γράψω, δεν έχω για άλλην πια νου...!
Γ. Απτεραίος, Ηράκλειο, 25 Ιούνη 2011, 9.35 Σαββατόβραδο,
για σένα...
70. Μετατρέπουν
Ο καύσων του θέρους
και η φλοξ των σωμάτων
ανεβαίνοντας στα ύψη,
τους εραστές ανάβουν και σε πάλη ερωτική αφού ρίχνουν,
πότε τον ένα σε αφειδή δότη και πότε τον άλλο
έρωτος, θωπειών και φιλιών
μετατρέπουν
σ' ένα μαγικό, καθαγιασμένο "δούναι - λαβείν"!
Η Επιστήμη, άραγε, θα ομιλήσει για ...εναντιοτροπία;
Γ. Απτεραίος, 25 Ιούνη 2011, 2.22 μεσημέρι, Ηράκλειο,
για τη φλόγα των σωμάτων
71. Χωρίς εξαιρέσεις ;
Κάθε βήμα.
Κάθε άγγιγμα.
Κάθε ματιά.
Κάθε οσμή.
Κάθε ομιλία.
Κάθε άκουσμα.
Κάθε χτυποκάρδι.
Αφήνουν ανεξίτηλες χαραγματιές.
Εντός μας.
Πανάρχαιος κανόνας. Ανύπαρκτες εξαιρέσεις;
Γ. Απτεραίος, 11.18 π.μ., Ηράκλειο, 25 Ιούνη 2011,
για όσα γίνονται καθημερινά και μας επηρεάζουν...
